Soms zit er een verhaal in mij dat verteld moet worden. Vandaag is het zo’n dag. 32 jaar geleden verongelukte mijn zus. Alhoewel ik de dag best doorkom, het is al zo lang geleden, zit er iets in mij dat me altijd melancholisch en zwaar doet voelen. Na haar overlijden veranderde alles. Mijn jeugd was niet meer onbezorgd, verre van dat: door alle gebeurtenissen die daarop volgden werd het onveilig en eenzaam. Ik heb me er doorheen gebokst, je kunt niet anders als je er middenin zit, en ook in de jaren die volgden heb ik hard gewerkt om alle pijn en verdriet te boven te komen.

Lang heb ik gedacht dat mijn verleden me niet meer mocht definiëren. Dat er een moment moest zijn waarop je luchtig mocht vertellen: ‘O ja, dit en dat is me gebeurd, maar ik heb mijn weg erin gevonden.’ Ik ben namelijk meer dan mijn jeugd en wil er ook niet altijd in blijven hangen. Dit jaar echter heb ik geleerd dat het onderdeel van mij mag zijn, dat hoezeer ik er ook tegen vecht het niet weg te denken valt. Toen ik me dat realiseerde, kon ik diep ademhalen. Het mag er zijn. Ik mag mijn verdriet omarmen en tegelijkertijd trots zijn op mezelf: hier sta ik en ik heb het toch maar mooi tot hier gered. Nee, het is meer dan dat: ik maak wat van mijn leven.

2025 was een jaar waarin alles wat me zeker was is veranderd. Ik zegde mijn baan op en begon voor mezelf, maar ook op relationeel gebied is mijn leven anders geworden. Ik ga mijn weg alleen verder vinden en ik zal daarom ook mijn naam weer terug veranderen naar Anne Kool, een naam die ik lang uit de weg ben gegaan. Alles is op dit moment onzeker, maar tegelijkertijd is er een rotsvast vertrouwen dat ik dit ga kunnen.

Mijn verleden heeft mij gedefinieerd en dat is oké. Ik ben trots op mezelf, op waar ik sta, op wat ik heb weten te bereiken en ik leer nog iedere dag. Deze 8 december zal altijd een dag blijven van zwaarmoedigheid, van verdriet, maar ook van reflectie en vooruitzien. Ik ben zo benieuwd wat de toekomst mij te bieden heeft en grijp alle kansen en uitdagingen die er zijn met beide handen aan.

Terwijl ik dit schrijf denk ik aan het nummer ‘Kom terug’ van Spinvis. Een strofe uit dat prachtige nummer deel ik graag met jullie:

Haal de parels uit de zee
Geef ze weg
Vecht met alles wat je hebt
Verlies het goed
Wacht dan tot het lichter wordt
Je hebt de tijd
Reis ver, drink wijn, denk na
Lach hard, duik diep, kom terug

Dit alles ga ik doen en ik ga er alle tijd voor nemen.