De avonturen van dokter Dolittle
Enige tijd geleden genoot ik met mijn kinderen van een fijne picknick aan een strandje. Twee brutale kraaien gingen binnen ons gezichtsveld in gevecht met elkaar en zo ontstond spontaan het verhaal van Piet en Nella Kraai: twee kraaien die elkaar constant de tent uitvechten, maar er op een gegeven moment achter komen dat ze elkaar en hun gevechten nodig hebben om gelukkig te zijn.
Het verhaaltje sloeg nergens op, maar de kinderen wilden dat ik door bleef gaan met vertellen. Zo kregen Piet en Nella een koekoekskind voor wie ze een verdieping bovenop hun eigen nest bouwden zodat hun eigen jong, Duif de Kraai, ook bij hen kon blijven en ging de familie Kraai met elkaar naar de grote stad om daar allerhande avonturen te beleven. Zulke verhaaltjes uit de duim zuigen gebeurt denk ik in heel wat gezinnen.
Dat het soms leidt tot het daadwerkelijk schrijven van een boek, blijkt uit de verhalen van Dokter Dolittle. Alleen zat de schrijver van die verhalen niet samen met zijn kinderen te picknicken op het strand. Integendeel: hij was militair in de Eerste Wereldoorlog en schreef brieven aan zijn kinderen over zijn verzonnen personage om zo de aandacht af te leiden van al het moeilijke dat er was. Na afloop van de oorlog begon Hugh Lofting daadwerkelijk boeken te schrijven over deze dokter die met dieren kan praten.
Zelf heb ik het werk van Lofting nooit gelezen. Ik ken enkel de film dokter Dolittle met Eddy Murphy in de hoofdrol, maar daar heb ik nog maar weinig herinneringen aan. Toen ik echter zag dat Tiny Fisscher met een hervertelling zou komen over deze bijzondere dierendokter, was ik direct nieuwsgierig. Een hervertelling van de hand van Tiny Fisscher is namelijk altijd een traktatie om te mogen lezen.
En ook hier stelt Fisscher niet teleur. In dit boek maakt dokter Dolittle samen met zijn dieren een reis naar Afrika om daar een kolonie zieke apen te genezen. Op weg naar Afrika, tijdens zijn verblijf daar en ook op weg naar huis beleven dokter Dolittle en zijn reisgenoten allerlei avonturen waar je als lezer geen genoeg van kunt krijgen.
Wat mij altijd zo aanspreekt in de stijl van Tiny Fisscher is haar luchtige en humoristische toon waarmee ze verhalen als nieuw kan doen laten aanvoelen. Er blijft helemaal niks over van een potentieel muffe klassieker die opnieuw verteld wordt, nee, het verhaal wordt eigen gemaakt door de auteur. Misschien kun je het nog het beste vergelijken met een huis waarvan alleen het karkas nog blijft staan en dat volledig opnieuw ingericht wordt.
De tekeningen van Martijn van der Linden dragen ook zeer zeker bij aan dat frisse gevoel. Opnieuw weet hij me te verbazen met een stijl die ik nog niet eerder bij hem zag. Bij ieder boek dat Van der Linden illustreert (en dat zijn er momenteel nogal wat), weet hij te verrassen en te vernieuwen.
Dokter Dolittle is een verhaal dat vlot leest, maar dat ook zeer zeker geschikt is om voor te lezen. De interactie tussen de dokter en zijn dierenvrienden verloopt soepel en je merkt dat hij zich thuisvoelt bij hen. Heel anders verlopen de conversaties met mensen. Zij voelen zich niet op hun gemak bij hem en andersom is het net zo.
Een fragment waaruit dat alles heel duidelijk wordt is een van mijn favoriete scènes, die waarbij een paard een bril nodig heeft. Fisscher weet een levendig gesprek in beeld te brengen met veel gesnuif en gehinnik, waarbij de eigenaar van het paard zich nogal onbehaaglijk voelt, maar Dolittle snuift rustig door om tot een goede conclusie te komen. Eigenlijk hoeft hij dat zelf niet te doen: de dieren weten zelf wel wat hen dwarszit. Ze worden alleen nooit gehoord. Dat de dokter dat nu wel doet, is een verademing voor hen.
Er verschenen in totaal twaalf delen van de verhalen van dokter Dolittle. Of Fisscher die allemaal gaat hervertellen, betwijfel ik. Maar een volgend deel zou zeer welkom zijn. Ik kijk namelijk nu al uit naar een nieuwe frisse samenwerking tussen haar en Van der Linden.
Schrijver: Tiny Fisscher
Illustrator: Martijn van der Linden
Uitgeverij: Volt
Lees ook:
