Een roman die me altijd bijgebleven is, die zelfs mijn favoriet te noemen valt, is ‘ De stad der blinden’ van José Saramago. In dit verhaal waart er een virus door de stad dat iedereen blind maakt. In korte tijd verliest de mens al zijn waardigheid en komt de stad waarin het drama zich voltrekt volledig los te staan van regels en gedragingen. Het was een boek dat ik met afschuw las, maar ik kon het ook niet wegleggen. Daarna heb ik het nooit meer gelezen en zelfs nooit meer ander werk van de schrijver gelezen. Bang dat het nogmaals lezen van dit boek of ander werk van zijn hand mijn mening over dit boek zou beïnvloeden.

In het boek ‘ Romanreuzen’ hebben Frènk van der Linden en Fjodor Buis vijftig schrijvers in beeld gebracht. Dat doet Buis door ze op prachtige wijze te portretteren en Van der Linden door de schrijvers te vragen naar hun dierbaarste boek van eigen en van andermans hand. Het is een flink project geworden. Ga er maar eens aanstaan: vijftig schrijvers interviewen én fotograferen. Niet alleen leverde het dit boek op, maar er kwam ook een podcast, er kwamen postzegels en er kwam een expositie. Het doel? Natuurlijk deze prachtige verhalen optekenen, maar ook het lezen verder bevorderen.

Of dat laatste zal gebeuren, vraag ik me af. Wat is de doelgroep die dit boek zal lezen? Wellicht de reeds enthousiaste lezers die graag willen lezen over wat al deze schrijvers te vertellen hebben. En postzegelvellen zijn natuurlijk mooi, maar zetten niet aan tot lezen. De grootste kans zit nog in de podcast en dat is natuurlijk ook wel een beetje wrang. Dat een podcast eerder tot lezen aanzet dan een boek. Maar goed, ik wil niet zuur zijn, ik heb namelijk volop genoten van dit boek.

Wat Van der Linden en Buis namelijk weten te bewerkstelligen, is dat je het idee krijgt de schrijver enigszins te leren kennen middels de twee vragen die gesteld worden en de foto’s die erbij gemaakt zijn. Vertellen over je dierbaarste werken leidt onvermijdelijk tot een inkijkje in het leven van de schrijver. Dat levert soms kwetsbare en soms humoristische gesprekken op. Wat je veel terugziet in de gesprekken? De spiegels die andermans dierbare werken voor de auteurs zijn geweest en die ze vervolgens hebben weten te vervlechten in hun eigen werk.

Van der Linden schrijft bevlogen en ziet iedere schrijver, weet de kern te vangen in slechts 2,5 pagina. Het boek ‘ Romanreuzen’ leest als een spannende roman die je niet weg kunt leggen. Met ieder personage wil je kennismaken, ieder boek dat ze noemen wil je lezen.

‘ De stad der blinden’ begint in mijn hoofd steeds meer te lijken op onze werkelijkheid. Blindheid als metafoor voor hoe wij onze ogen sluiten voor het leed dat er in onze wereld is en het verlies van medemenselijkheid dat op steeds grotere schaal plaatsvindt. Wat ‘Romanreuzen’ ons gelukkig geeft? Het laat ons zien hoe prachtig mooi verhalen zijn, wat het ons kan geven én hoe literatuur ons kan redden op momenten dat al het andere verloren lijkt te zijn.

Schrijver: Frènk van der Linden
Illustrator: Fjodor Buis
Uitgeverij: Luitingh Sijthoff