Blog: Eenzame uitvaarten
Het is poëzieweek en daar wil ik graag aandacht aan besteden. Vandaag wijd ik een blog aan gedichten tijdens eenzame uitvaarten.
Thuis heb ik een dichtbundel staan met daarin 600 gedichten over leven, liefde en dood, want eigenlijk is dat tenslotte waar het in het leven op neerkomt. Je leeft om te leven, hoopt op liefde en gaat vervolgens. Over dat gaan zijn er dus ook talloze gedichten geschreven, maar er is één soort dat me nog meer raakt dan andere gedichten. Het zijn gedichten die dichters schrijven voor eenzame uitvaarten.
Vaak zijn de mensen die begraven worden onbekend, komt er niemand naar hun begrafenis en is het leven dat ze geleefd hebben een raadsel. Tóch zijn er dichters die woorden weten te vinden om betekenis te geven aan het leven van die mensen die zo eenzaam zijn geweest en dat ook na hun dood nog steeds zijn. Die gedachte, dat er ondanks de oorverdovende stilte toch iemand is die moeite voor je doet, die probeert woorden van liefde te vinden, dat vind ik ontroerend. Een zacht afscheid voor een hard leven, tenminste dat vermoed ik bij de meesten.
Ik leerde de gedichten kennen doordat voormalig stadsdichter van Nijmegen, Heidi Koren, er eentje deelde op, ik denk, LinkedIn. Haar gedicht was zo liefdevol en zo vol medeleven dat het me raakte. De gedichten die ze schreef zijn terug te vinden op de website van Stadsdichter Nijmegen, maar er is nog een website waarop gedichten terug zijn te vinden. Dat is de website Eenzame Uitvaart waar Joris van Casteren de coördinator van is: hij brengt verslag uit van het leven van de persoon die overleden is, voor zover dat mogelijk is, en ook de gedichten die voor hen worden geschreven en voorgelezen worden op deze website opgetekend.
Eenzame Uitvaart is een stichting die als doel heeft om een waardig en respectvol einde te bieden aan mensen die het ontbreekt aan familie, vrienden en een sociaal netwerk. Dat dit initiatief bestaat, vind ik een teken dat er in onze wereld, ondanks alle ellende, nog veel goeds schuilt.
Het gedicht op de foto heet ‘Het Stille Sterven’ en is geschreven door onze Dichter des Vaderlands, Babs Gons. Het gedicht is voor de eenzame doden die soms pas nadat ze al jaren geleden zijn overleden, worden gevonden in hun woning. Schrijnend, verdrietig en zo ontzettend eenzaam.