Op Instagram ging een reel rond van Tamar van Gelder die Spraakmaker mocht zijn bij Radio 1. Geweldig dat er een plek werd geboden aan de directeur van Stichting Lezen die op die manier kon vertellen over het belang van lezen. Van Gelder vertelde over hoe je op kleine manieren het verschil kon maken om kinderen aan het lezen te krijgen. Zo werd het voorlezen onder de aandacht gebracht: al lees je iedere dag maar kort voor, het maakt daadwerkelijk verschil.

Roos Abelman, de presentator verzuchtte dat ze daar soms best moeite mee had, omdat ze dan aan het einde van de dag zo moe was. Dat was natuurlijk een beetje gechargeerd, je moet het geluid van sommige luisteraars tenslotte ook laten horen. Tóch voelde ik me een beetje gepikeerd over deze opmerking. Want ja, het is heel goed mogelijk dat je aan het einde van de dag moe bent en niet zo’n zin hebt om voor te lezen, maar als je in staat bent om voor te lezen en op die manier je kind zo veel kunt bijbrengen, dan is dat is toch prachtig? Kleine moeite en echt een groot effect.

Want dat voorlezen een groot effect heeft, staat vast. Op die handige en waardevolle website van Stichting Lezen zijn allerhande onderzoeken terug te vinden over dat effect. Zo staat er dat het niet uitmaakt wat de sociale status of het opleidingsniveau van ouders is: alle kinderen profiteren in dezelfde mate van voorlezen. Als ouders dagelijks vanaf de geboorte één boekje per dag voorlezen, maken kinderen kennis met naar schatting zo’n 300.000 extra woorden. Dat is ongelooflijk.

Maar ook, en dat vind ik ook zo belangrijk aan voorlezen, het is zo’n heerlijk moment samen. Ook al ben je als ouder moe, je kruipt tegen elkaar aan en geniet samen van een avontuur. Wat heb ik veel machtig mooie momenten meegemaakt samen met mijn kinderen en andere kinderen die ik heb mogen voorlezen. Kriebelende handjes in mijn nek, op schoot zittend of hangend op mijn been met daarbij een volledige focus op wat er gebeurt in het verhaal: voorlezen verbindt en dat is prachtig.

Roos Abelman vroeg aan Tamar van Gelder hoe je dan mooie boeken kon vinden. Daarop antwoordde Van Gelder dat in de bibliotheek heel veel mensen rondlopen die er verstand van hebben en dat zij je maar wat graag willen helpen. Daar heeft ze groot gelijk in. Daarna opperde ze om andere mensen te vragen naar hun lievelingsboek van vroeger. Ook dat kan natuurlijk, maar dat zorgt er wel voor dat we snel blijven hangen in de klassiekers. Boeken die we zeker niet over het hoofd moeten zien, maar soms ook aan voorbij moeten gaan. Ik heb zeker weten gesmuld van de boeken van Thea Beckman, maar mijn oudste dochter leest dat écht niet meer. Niet meer van deze tijd, hoe prachtig de verhalen ook zijn.

Nee, mijn andere advies zou zijn om het te vragen aan de bevlogen docenten én de bevlogen leesbevorderaars die overal te vinden zijn, als je maar een beetje zoekt. Kleine inspanning, maar zeker weten een grote opbrengst. Gisteravond kreeg ik nog een appje van een moeder die een boek zocht voor haar kind. Wat was ik blij dat ze me appte. Ik geef niets liever dan boekentips.

En om deze blog af te ronden, deel ik dus nog een paar titels waarvan ik de laatste tijd samen met mijn kinderen van heb genoten. Misschien helpt het jullie om ook weer een boek op te pakken en het met elkaar te gaan lezen. Zitten jullie er klaar voor? Komen ze!

• ‘Mijn huis is jouw huis’ van Yvonne Jagtenberg over een moeder wier hart zo groot is dat er altijd ruimte is voor meer.
• ‘Een rugzak vol’ van Pieter Koolwijk en Linde Faas waarin we meeleven met Obi en de spannende reis die hij moet ondernemen.
• ‘Heartstopper’ van Alice Oseman, een toegankelijke en ontroerende graphic novel voor de ook door Van Gelder en Abelman genoemde jongeren die in een leesdip zitten. Eerst het boek lezen en daarna, samen op de bank, de serie kijken. Want ook dat kan natuurlijk gewoon wel eens.