De laatste weken word ik omgeven door laatste keren: een laatste keer mentorleerlingen mogen bellen die geslaagd zijn voor hun examens (en nee, ik had geen gezakte leerlingen dit jaar: is dat niet knap van ze en is dat geen fantastische laatste keer?), een laatste lesdag, een laatste keer surveilleren en wat al niet meer. Ja, een tijd van afscheid nemen is aangebroken. Vandaag had ik een exitgesprek met mijn leidinggevende. We keken terug op mijn anderhalf jaar bij Descart en ik concludeerde dat ik hier een geweldige tijd heb gehad.

Van het hoger onderwijs terugkeren naar het voortgezet onderwijs ging niet altijd makkelijk, was soms zelfs uitdagend, maar ik heb er geen seconde spijt van gehad. Naarmate de tijd vorderde bouwde ik een band op met leerlingen en collega’s en ging ik me steeds meer thuis voelen. En nu is het nog vier weken tot de zomervakantie begint. Ik voel me weemoedig, denk aan alles wat ik zal gaan missen. En toch weet ik zeker dat ik de goede keuze heb gemaakt. Want dat zei ik ook vandaag tegen mijn leidinggevende: als je het onderwijs wilt veranderen is dat bijna onmogelijk als je voor de klas staat. Het werk van alledag neemt het van je over en dat is niet erg, maar maakt het wel moeilijker om daadwerkelijk verandering te bewerkstelligen.

Of dit me volgend jaar met Langlevelezen gaat lukken? De tijd zal het leren, maar ik heb goede hoop. Alhoewel ik weemoed voel, kijk ik ook vol vertrouwen en verlangen uit naar een tijd waarin ik mag vallen, twijfelen, uitproberen, pionieren en successen mag gaan vieren. Ik voel in ieder geval een gigantische drijfveer om een bijdrage te mogen leveren aan het onderwijs vanuit deze positie. Vijftien jaar lang heb ik voor de klas gestaan. Dat heb ik gedaan met ontzettend veel plezier en ik heb er ongelooflijk veel van geleerd. En nu kijk ik uit naar wat komen gaat.

Dat gevoel wil ik illustreren middels de laatste strofe uit het gedicht ‘Uit vrije wil’ van Koos Meinderts dat gaat over het afsluiten van een belangrijke periode en het starten aan iets nieuws:

Zonder kaart en zonder route

begin ik hoopvol aan mijn reis

met de wereld aan mijn voeten

in mijn rug het Paradijs.

En die foto? Die nam ik tijdens een van mijn avondwandelingen bij mij in de buurt. Is dat geen prachtige plek om terug te kijken en vooruit te zien?