Vanmorgen zag ik op LinkedIn een bericht van Martin Bootsma waarin hij een column van Marcel Levi deelde, inclusief eigen commentaar.

De column van Levi gaat over mensen met onzinbanen die grotendeels bestaan uit prietpraat- en babbelbijeenkomsten. Men vergadert meer dan dat er daadwerkelijk werk wordt uitgevoerd. In het slot impliceert Levi dat veel mensen vanuit gewone banen, zoals het onderwijs, overgelopen zijn naar dit soort bullshitbanen die nergens toe bijdragen.

Martin Bootsma voegt er nog aan toe dat op LinkedIn meer dan genoeg mensen rondlopen die allerlei onzin rondom het onderwijs aanbieden, maar geen zin (of geen kwaliteit) hebben om daadwerkelijk het onderwijs in te gaan.

Bovenstaande heeft me vandaag bezig gehouden: ik voelde me aangesproken. Maandenlang heb ik getwijfeld over mijn toegevoegde waarde voor de wereld als ik stop met lesgeven en aan de slag ga als zelfstandige om vanuit die hoek het leesonderwijs te verbeteren. Eerder schreef ik een vlammend betoog over mensen die aan de zijlijn staan en die vanuit die plek niets kunnen zeggen over hoe het er in het onderwijs daadwerkelijk aan toegaat. En nu word ik zelf zo iemand? Die gedachten, en bovenstaande uitspraken, bezorgen me buikpijn.

Waarom ik het dan toch doe, waarom ik mijn plek in het onderwijs opgeef om vanaf de zijlijn aan de slag te gaan? Omdat ik denk dat ik op die manier een grotere bijdrage kan leveren. Vijftien jaar lang heb ik mijn ogen en oren opengehouden, heb ik geleerd, heb ik gestudeerd en heb ik gesproken met heel wat leerkrachten en met aankomende leerkrachten en heb ik gezien dat het verschil niet overal gemaakt wordt in het klaslokaal.

Nogmaals, er zijn scholen waar het wel goed gaat, zoals een Alan Turingschool die fantastische zaken realiseert. En er zijn er zeker nog meer die net als hen op de goede weg zijn. Maar er zijn nog zo veel meer scholen die vastzitten in oude gewoontes, vastzitten aan methodes en niet weten hoe ze hun leesonderwijs op een goede manier vorm moeten geven. In het primair onderwijs én het voortgezet onderwijs. Ik wil, oprecht, proberen om zo veel mogelijk docenten te helpen. Het is namelijk helemaal niet makkelijk om verandering te bewerkstelligen en dat wéét ik omdat ik vijftien jaar voor de klas heb gestaan en er ook nú nog tegenaan loop.

Voor de klas kan ik niet doen wat ik echt wil: op grote schaal een bijdrage leveren aan beter leesonderwijs. Naar aanleiding van bovenstaande column keek ik de documentaire van Tegenlicht over bullshitbanen die iemand tipte in de comments. In die documentaire gaf men een duidelijke definitie van een bullshitbaan: een baan waarvan de werknemer zelf weet dat deze nutteloos en overbodig is en die niet bijdraagt aan een betere maatschappij, of de maatschappij zelfs schade toebrengt.

Dat stelde me gerust. Wat ik ga doen vind ik zeker niet nutteloos en ik hoop met heel mijn hart dat het bijdraagt aan een betere maatschappij. Ik doe dit niet omdat ik niet kan lesgeven of omdat ik geen zin meer heb in het onderwijs. Ik doe dit omdat ik daadwerkelijk het verschil wil maken. Of ik dat voor elkaar krijg? De toekomst zal het leren. En zo niet? Dan zie je me snel weer terug voor de klas om datgene te doen waar ik ook zo veel plezier in heb: lesgeven.