Het was vier uur in de ochtend en alles was nog helemaal donker. We haalden de kinderen uit bed, schoven ze in hun pyjama’s de auto in en reden naar huis. Twee weken waren we in Frankrijk geweest, twee warme weken, en nu mochten we weer naar huis. Mensen die me al wat langer volgen, weten dat ik van thuis houd: ik ga graag op vakantie, maar kom nog liever thuis. Er stond een lange reis op het programma, duizend kilometer welgeteld, en we wilden het in één dag rijden.

Daar gingen we: de kinderen tussen slapen en waken in en ik rijden. Om mij heen de donkere Alpen. Alleen de contouren van de bergen waren te zien en, wonderschoon, vallende sterren, aangezien het precies die ene nacht in augustus was.  In mijn oor had ik muziek, toevallig Spinvis met ‘De grote zon’, een prachtig lied over een lange reis en hoe alles uiteindelijk goedkomt. Sommige reizen in het leven kunnen behoorlijk lang of ingewikkeld zijn, maar de schoonheid van korte momenten die je vast wilt houden zijn er ook in overvloed. Gelukkig maar.

Het is misschien een wat melancholische introductie over een prentenboek dat eigenlijk gewoon heel vrolijk en grappig is, want dat is het nieuwste boek van Loes Riphagen, ‘De grootste reis ooit’. Maar ook in dat boek verloopt niet alles zoals je denkt dat het gaat.

Het boek begint met een groot verlies, althans voor een aantal kleine insecten. De steen waaronder zij wonen wordt zomaar weggehaald. Maar de beestjes zijn niet voor een gat te vangen en beginnen aan een reis naar een nieuwe steen. Dat begint al goed als ze direct aan het begin Slak kwijtraken die doodleuk een andere kant op gaat. De overgebleven dieren maken heel wat avonturen mee, maar weten na veel verschrikkingen hun nieuwe plek te vinden. De vraag is alleen of dat huis ooit een echt thuis voor ze zal worden of dat er nieuwe verrassingen voor ze in het verschiet liggen.

Wat heb ik genoten van dit prentenboek. De details, de kleuren, de verhaallijn, alles ademt plezier in dit werk. Loes Riphagen weet de lezer, de kijker van begin tot eind te boeien met alle kleine gebeurtenissen binnen het grote verhaal. Aan alles wordt gedacht: het is het echte leven in het klein weergegeven. Ik heb verschrikkelijk moeten lachen om Mier die tijdens de tocht ook even ontspannen een sanitaire stop houdt.

In ’De grootste reis ooit’ wordt mooi gespeeld met ruimte. Voor de dieren die hun steen kwijtraken, lijkt hun reis gigantisch en onoverkomelijk te zijn, maar als we het eenmaal in ons perspectief zien blijkt dat toch heel anders te zijn. Dat doet echter niets af aan het avontuur van de insecten, dat laat zien dat zo’n grote reis alles in zich heeft en alles van je vraagt: doorzettingsvermogen, plezier, samenwerking en de kracht om al je angsten te overwinnen om uiteindelijk op het eindpunt aan te komen. Eenmaal aangekomen ga je gewoon weer verder.

Kijkend op Loes Riphagens Instagram zie je dat het maken van zo’n boek voor haar ook altijd weer een ongelooflijk grote reis is. Ik hoop echter dat ze nog heel wat keren zo’n bijzondere tocht gaat afleggen, waarin we kunnen genieten van zoveel schoonheid in zoveel kleins. Ik kijk er reikhalzend naar uit.

Schrijver: Loes Riphagen
Illustrator: Loes Riphagen
Uitgeverij: Gottmer

Lees ook:

Het Kabouterboek