Enige tijd geleden mochten mijn kinderen een dag lang kiezen wat ze wilden doen. Een van de activiteiten die ze kozen was zwemmen. Daar zag ik wel een beetje tegenop. In een zwembad is het namelijk vaak zo druk, de ruimte klinkt er hol en overal om mij heen springen mensen in het water en, dat klinkt wellicht wat vreemd, daar schrik ik de hele tijd zo van. Maar goed: zij mochten kiezen.

Na een uur merkte ik dat het even genoeg was. Er gebeurde zo veel om me heen dat ik het niet meer overzag. Mijn lief zag het en zei dat ik even een pauze moest nemen. Dat liet ik me geen twee keer zeggen. Ik spoedde me naar de kant en begon met lezen in het boek dat ik mee had. Al gauw bestond alle drukte om me heen niet meer en vluchtte ik weg in het verhaal.

Na een kwartiertje wist ik dat ik moest stoppen om weer terug te gaan, maar dat kostte moeite. Lezen is namelijk mijn manier om aan de werkelijkheid te ontsnappen. Verdwalen in een boek is heerlijk als je hoofd overuren draait en je daaruit weg wil. Maar helaas kan dat niet altijd en vraagt het gewone leven ook zijn aandacht. Vol goede moed sprong ik het zwembad dus weer in, om later die avond weer verder te kunnen lezen in het boek dat mijn aandacht zo gegrepen had.

Het boek dat ik las was ‘De jongen die verdween in een game’ en het gaat over Jayden. Hij is dol op gamen, maar van zijn ouders mag dat opeens niet meer. Zijn spullen worden afgepakt en dat maakt Jayden woest. Hij besluit zijn spullen te pakken en van huis weg te lopen. Dat klinkt wel makkelijk, weglopen, maar hoe doe je dat eigenlijk? En hoe red je je in een wereld waarin je eigenlijk niet meer zo thuis bent, omdat je volledig verdwenen was in een andere wereld?

‘De jongen die verdween in een game’ is een aaneenschakeling van gedachten van hoofdpersoon Jayden. Vanaf het eerste moment zit je als lezer in zijn hoofd en kom je er niet meer uit. Je wordt deelgenoot van al zijn emoties, waaronder die gigantische woede die hij voelt omdat zijn spullen van hem zijn afgepakt. Onder die dikke laag razernij zit echter wat anders: eenzaamheid, onzekerheid, leegte en een onnoemelijk groot verdriet. Claudia Jong werpt ons dat niet allemaal in één keer voor de voeten. Beetje bij beetje wordt er een laagje woede van Jayden afgepeld om steeds meer tot de kern te komen. Bij die ongewilde zoektocht naar dat binnenste stukje, wordt Jayden telkens met zijn eigen onvermogen geconfronteerd.

Als lezer dacht ik de werkelijkheid en de fictieve gamewereld waarin Jayden zich bevindt, goed van elkaar te kunnen scheiden. Aan het einde van het verhaal echter, ontmoet Jayden een meeuw. Met die vogel bouwt hij een bijzondere band op. Opeens wist ik niet meer wat echt was en wat niet meer, en dat was interessant. Het laat zien dat de lijnen tussen wat echt is en wat niet, soms ontzettend dun kunnen zijn. De gamewereld waarin Jayden zich de afgelopen tijd heeft bevonden is voor hem net zo echt als de échte wereld en voelt ook nog eens een stuk veiliger.

Jong weet te raken met dit verhaal. Het kan makkelijk zijn om te oordelen over mensen die zich buiten de maatschappij plaatsen en die verdwijnen in gamen, maar vaak gaat er een wereld achter schuil waar wij geen enkele weet van hebben. ‘De jongen die verdween in een game’ is kwetsbaar en mooi en een aanrader voor vluchters die graag op andere plekken vertoeven dan in het echte leven.  

Schrijver: Claudia Jong
Illustrator: Leen Huysmans
Uitgeverij: De Eenhoorn