De lijst van Violet Sopjes
Misschien hebben jullie wel gemerkt dat ik de laatste tijd in een dipje zit. Het is druk, mijn hoofd is vol en dan is er altijd twijfel over hetgeen ik doe. Moet ik doorgaan met Langlevelezen, is er nog voldoende vuur, voldoende passie en ook: dient het nog wel het doel dat ik voor ogen had toen ik begon? Het was een vraagstuk waar ik de afgelopen tijd niet uitkwam en nog steeds nog niet helemaal uit ben.
Soms voelt het alsof ik bijna aan de lopende band boeken aan het recenseren ben, zonder nog echt te voelen wat een boek met me doet. Er zijn zoveel boeken waarover ik wil vertellen, maar welk boek is écht speciaal, welk boek maakt iets in me los? En als een boek me dan raakt, hoeveel laat ik dan van mezelf zien zonder zeurderig over te komen of in herhaling te vallen?
Het is ingewikkeld en misschien denk ik wel veel te veel na, moet ik niet zo tobben, maar gewoon schrijven. Of gewoon stoppen, maar tegelijkertijd geniet ik ook weer zo van het schrijven en het verbinden van mijn leven met dat van de boeken die ik lees.
En soms is er een boek dat je dan weer écht weet te raken. Dat iets met je doet. Zo’n boek is ‘De lijst van Violet Sopjes’. Wat een dijk van een verhaal dat me heel erg aangreep. Violet is elf jaar oud en ze heeft een plan: ze wil met ieder kind in haar klas een keertje spelen. Daarom hangt ze een namenlijst op in haar kamer en begint ze die lijst af te vinken. Iedere keer als er een speelafspraakje gaande is, maakt ze de meest bijzondere dingen mee die ze opschrijft in haar ontmoetingschriftjes. Maar naarmate de gebeurtenissen steeds gekker worden, komen we erachter dat er nog iets heel anders speelt bij Violet. Dat zorgt voor een verrassende wending van het verhaal.
Van het begin af aan is Violet een innemend meisje dat je direct in je hart sluit. Ze komt behoorlijk stoer en zelfverzekerd over, maar tussen de regels door lees je anders. Zo vindt ze het maar wat moeilijk gesprekken aan te knopen met volwassen mensen. Als lezer verbaas je je er dan ook over dat het met haar klasgenoten zo soepel lijkt te gaan.
De avonturen die Violet beleeft tijdens haar speelafspraakjes worden steeds absurder en als lezer begin je steeds meer te twijfelen aan de echtheid ervan. Niet alleen de lezer twijfelt, maar ook Violets therapeut en dat vindt Violet maar wat lastig.
Op een gegeven moment breekt er dan ook iets in het verhaal, in Violet en dat was het moment dat ik echt geraakt werd. Ik herkende in dat kleine, kwetsbare meisje zo ontzettend veel van wat ik ook heb ervaren en waar ik zelf zo mee geworsteld heb. David Vlietstra weet dat prachtig onder woorden te brengen en Yoko Heiligers weet dat ontroerend mooi in beeld te brengen.
Ondanks de strijd die Violet voert met zichzelf, is ze ook een echte optimist die altijd het positieve in zichzelf maar ook in de wereld om haar heen naar boven weet te brengen. Het is prachtig en ontroerend om te lezen hoe Violet de confrontatie met zichzelf weet aan te gaan en daardoor groeit.
‘De lijst van Violet Sopjes’ is een verhaal dat me bij de kladden greep, dat ontroerde en dat tegelijk vrolijk maakte, vanwege dat lieve meisje dat de wereld aangrijpt met beide handen.

Schrijver: David Vlietstra
Illustrator: Yoko Heiligers
Uitgeverij: Gottmer