Game of Thrones, Eragon, de boeken van Fitz en de nar van Robin Hobb, het zijn boeken die ik heb verslonden. Fantasy is een genre waar ik van geniet, zeker als het dikke pillen zijn waar maar geen eind aan lijkt te komen. Draken, oorlogen, intriges, koningen en keizers, verraad, ontluikende liefdes en wat al niet meer, ik kan er geen genoeg van krijgen.

Ik weet niet goed waarom ik me zo voel aangetrokken tot die boeken. Waarschijnlijk omdat het lijkt alsof de verhalen altijd doorgaan vanwege de hoeveelheid boeken die er in deze series verschenen zijn en de dikte van die boeken. Helaas heb ik al deze en nog meer series uitgelezen en is het nu weer zoeken naar een nieuwe fantasyserie die me zo in mijn greep weet te krijgen. Ik keek dan ook ontzettend uit naar het boek ‘Drakenrijder’ van Taran Matharu.

‘Drakenrijder’ is het eerste deel in de Soulbound-serie, die zal bestaan uit drie delen. En een dikke pil is het: in maar liefst 446 pagina’s en een klein lettertype maken we kennis met Jai, die al twaalf jaar lang slaaf is van de keizer van het Sabijnse Rijk. Jai vindt het leven aan het hof verschrikkelijk en wil niets liever dan zijn vaders dood vergelden.

Het keizerrijk is echter machtig en weet die macht nog verder uit te breiden door een huwelijk te arrangeren tussen de keizerszoon en de dochter van een leider uit een naburig rijk. De dochter neemt iets van onschatbare waarde mee: draken. Tijdens het verlovingsfeest echter breekt er een strijd los en Jai weet in alle chaos te ontsnappen. Gedurende zijn vlucht stuit hij op een drakenei dat al snel uitkomt. Vanaf het moment dat het kleine draakje uit haar ei komt, voelt Jai een band met haar die op geen enkele manier te vergelijken is met welke band dan ook.

‘Drakenrijder’ is een verhaal dat aan de verwachtingen voldoet. Ook na lezing bleef het verhaal nog door mijn hoofd spoken en merkte ik dat ik erg graag verder wilde lezen over Jai en zijn draak Winter. Het verhaal is ingenieus opgebouwd en Matharu overhaast niet. Soms vind ik dat lastig, wil ik de tekst vooruitduwen om tot een ontknoping te komen, maar dat ligt meer aan mijn eigen ongeduld dan aan het geschrevene.

Het is mooi om te lezen hoe de band tussen Winter en Jai zich ontwikkelt. Alhoewel de band zo sterk is dat niets ertussen kan komen, weten ze allebei nog niet hoe hiermee om te gaan. Hun zielen zijn verbonden met elkaar, maar binnen die zielsverbinding zitten allerlei gradaties. Gelukkig hoeft Jai dit niet allemaal alleen uit te vinden. Zijn reisgenoot Frida is ook zielsverbonden, evenals hun gids Rufus. De manier waarop de band tussen Winter en Jai verstevigd kan worden is soms wat complex en dat waren dan ook de momenten waarop ik de draad even kwijtraakte.

Gruwelijkheden worden niet geschuwd in dit verhaal. De wereld lijkt in dit boek soms alleen maar te bestaan uit slechteriken en ongelooflijk kwaad, maar Frida, Rufus, Jai en Winter maken het donkere íets lichter met elkaar, alhoewel ze niet overlopen van vriendelijkheid en vriendschappelijkheid voor elkaar. Interessant is ook de band tussen Jai en de oude keizer Leonid. Leonid is slechter dan slecht, maar toch lijkt er op sommige momenten iets goeds in hem te schuilen.

‘Drakenrijder’ is een interessant eerste deel uit een serie waar ik zeker nog meer van wil lezen. Het is geschikt voor de wat meer geoefende lezers, omdat de taal niet automatisch makkelijk is en het proces van de zielsverbinding soms wat complex. Kun je daar doorheen lezen, dan heb je een prachtige serie die van begin tot eind bijna constant je aandacht weet vast te houden.

Schrijver: Taran Matharu
Vertaler: Gerdien Beelen
Uitgeverij: Best of YA