In ons gezin ben ik de jongste van zes kinderen. Nadat mijn zus overleed, viel er een groot gat tussen mij en mijn oudere broers en zussen die al gauw het huis verlieten. Ik groeide op met klassieke muziek en radio 1, maar als puber verzette ik me daartegen. Zwartomrande ogen en kort stekelhaar in combinatie met Nirvana en Rammstein. Mijn ouders hadden daar niet zoveel mee, maar lieten me over het algemeen mijn gang maar gaan. Met nog vier kinderen boven me, waren ze wel wat gewend.

Bij Mot uit ‘Mot en de metaalvissers’ is dat wel anders. Zij wil zich eigenlijk niet eens zozeer verzetten tegen haar moeder, maar is gewoon Mot en zeker geen Vlinder, zoals haar moeder haar genoemd heeft. Mot is geen meisje met lange, gladde haren en zwierige jurkjes. Nee, Mot houdt van zwart en van oud en roestig. Haar moeder begrijpt daar niks van. Op een dag komt Mot in contact met metaalvissers en ze komt erachter dat ze het vissen naar metaal helemaal geweldig vindt. Ze koopt een magneet en krijgt een eigen stekje toegewezen waar ze haar schatten kan opvissen. Als ze daar een kleine duikboot vindt, gaat er een hele nieuwe wereld voor haar open.

Voor dit boek van Sanne Rooseboom zijn al veel superlatieven gebruikt. Geen idee hoe ik daar eigenlijk nog iets aan toe kan voegen. En toch probeer ik het. Wat ik zo ontzettend mooi aan dit boek vond, was de band tussen Mot en haar moeder en het zoeken naar hoe met elkaar om te gaan als je op een totaal andere golflengte zit, maar toch heel veel van elkaar houdt. Het is een dun lijntje en Sanne Rooseboom weet dat haarfijn duidelijk te maken.

Ook wordt duidelijk dat Mot is zoals ze is en niet anders kan zijn. Het is geen echt verzet, zij is gewoon Mot en absoluut geen Vlinder. Ik ken Sanne Rooseboom helemaal niet, alleen via haar boeken, maar toch had ik het idee dat er iets van haarzelf in Mot zit. Het verhaal voelt heel persoonlijk, alsof de schrijver Mot écht begrijpt. Wat ontzettend knap gedaan.

In het begin van het verhaal moest ik even inkomen, maar toen dat eenmaal gelukt was, las het boek als een trein. Het onderwerp is origineel, de gebeurtenissen zijn spannend en het geheel is ingenieus en vernieuwend.

Wat ik ook zeker wil benoemen, zijn de illustraties van Sophie Pluim. Haar werk sluit naadloos aan bij het verhaal. Ze kiest ervoor om met zwart en roestkleuren te werken en alhoewel deze kleuren anders doen vermoeden, is iedere illustratie een feestje om naar te kijken. De details in haar paginavullende tekeningen zijn prachtig om naar te kijken en ook de kleine tekeningen onder- en bovenaan de pagina’s zijn een lust voor het oog.

‘Mot en de metaalvissers’ is een prachtig boek voor ieder kind dat wil zijn zoals het gewoon is, niet meer en niet minder: je bent precies goed zoals je bent!