Oom Lies heette hij en in mijn herinnering kwam hij maar één keer per jaar langs: om de schapen te scheren. Die schapen waren machteloos als hij bij hen in de buurt kwam. Ze werden niet al te zacht op hun zij gelegd en daar ging hij dan vervolgens met zijn scheermachine. Die vettige wol die stiekem zo lekker voelde als je er met je handen doorheen woelde, werd er kordaat afgeschoren. Daarna kregen ze nog een pil. Met een lang schietapparaat werden ze zo hun kelen ingeschoten. Daarna kregen ze een markering op hun bil of zij: dit beest was afgehandeld. Als oom Lies langskwam was het feest en ik keek al die tijd mijn ogen uit.

Zelf heb ik echter nog nooit een schaap geschoren en ik denk niet dat het ooit nog eens gaat gebeuren. Maar de handeling ken ik wel en daarom was het zo leuk om erover te kunnen lezen in de dichtbundel ‘Plassen op schrikdraad’ van Simon van der Geest. Daar mag de hoofdpersoon van het gedicht namelijk wel een schaap onder handen nemen. Dat leidt tot heel wat uiteenlopende gevoelens. Eerst is er grote schrik, maar uiteindelijk is er trots: vandaag heb ik een schaap geschoren.

In deze bundel van Van der Geest is het of de dichter zelf het kind in zich heeft gevonden. Hier lees je geen gedichten van een volwassene over kinderen, nee, het voelt alsof de kinderen zelf vertellen. En ze vertellen over zeer uiteenlopende onderwerpen: over bommetjes in het zwembad om indruk te maken op geheime liefdes, over jezelf schamen omdat je het eigenlijk nog leuk vindt om in bomen te klimmen of over alvast afscheid nemen van je familie ter voorbereiding op een reis naar Mars. In deze bundel komt alles aan bod. Maar tegelijkertijd gaat het ook maar over twee dingen: over het avontuur dat leven heet en alle gevoelens die je daarbij kunt voelen. 

De illustraties van Karst-Janneke Rogaar passen hier uitermate goed bij. Ze zijn kleurrijk en speels. Vooral de afbeelding bij het gedicht ‘Eentje nog’ maakt indruk. Een beste vriend verdwijnt in gedicht en tekening volledig in zijn telefoon. Het begrip ‘zombie’ dat in het gedicht duidelijk naar voren komt, krijgt een gezicht in deze prachtige illustratie. Maar eerlijk gezegd is iedere prent in deze bundel er eentje om van onder de indruk te zijn.

Ik genoot van de humor in de gedichten en de moed van de hoofdrolspelers in de gedichten. Ieder weten ze op hun eigen manier een stukje moed in zichzelf te vinden en in ieder gedicht wordt dat weer op een geheel unieke wijze beschreven. Soms is men bijna overmoedig, maar in andere gedichten maken we kennis met wat stillere moed. Zo ook in het gedicht ‘Horizin’ waarin de hoofdpersoon niet zo houdt van lezen in de klas. Er is echter een vorm van lezen, waar hij geen enkele moeite mee heeft:

Niet dat ik het moeilijk vind / ik vind er gewoon niks an / Liever zit ik hier op het hek / Klim er maar es bij, juffrouw / dan lees ik voor / Zal je es zien / dat ik vloeiend weilands kan

Eigenlijk doet een enkele strofe geen recht aan al het mooie werk dat in deze bundel staat. Lezen dus, ik kan je beloven dat het een waar avontuur wordt.  

Schrijver: Simon van der Geest
Illustrator: Karst-Janneke Rogaar
Uitgeverij: Querido

Lees ook:

Tintelvlinders en pantoffelhelden