Al eerder noemde ik het gedicht ‘Onder de appelboom’ van Rutger Kopland. Dat gedicht gaat over een oude man die terugkijkt op het leven dat geweest is. Twee strofes uit het gedicht gaan als volgt:

Toen werd het langzaam weer te mooi
om waar te zijn, de dingen
van de dag verdwenen voor de geur
van hooi, er lag weer speelgoed
in het gras en ver weg in het huis
lachten de kinderen in het bad
tot waar ik zat, tot
onder de appelboom

en later hoorde ik de vleugels
van ganzen in de hemel
hoorde ik hoe stil en leeg
het aan het worden was

Iedere keer als ik deze strofes lees, overvalt mij een weemoedig gevoel: een lichte droefheid om dat wat voorbij is. En ook weemoed omdat ik hoop dat mij dit ook ooit gegund wordt, het verlangen naar een verleden dat mooi was en is geweest. Bijna een soort weemoed die ik alvast vooruit neem.

Zo zijn er meer dingen die zomaar, zonder dat je er controle over hebt, weemoed bij je kunnen oproepen. In het boek ‘We moeten je iets vertellen’ begon dat eigenlijk gelijk al met het motto van het boek: een fragment uit het lied ‘Follow the sun’ van Xavier Rudd. Ik zou niet zomaar kunnen zeggen wat het is wat dat gevoel van weemoed bij mij oproept, maar het was er direct. En toen moest het verhaal nog beginnen.

Dat verhaal draait om Hazel, die op een dag te horen krijgt dat haar ouders gaan scheiden. Hazel is daar heel erg kwaad over en wil niets liever dan dat ze weer samen komen. De zomervakantie breekt aan en alles wijst erop dat het een heel stomme vakantie gaat worden. Het gezin gaat niet meer met elkaar op vakantie en Hazel moet in haar eentje naar haar oma op een verlaten eiland. Eenmaal aangekomen op het eiland verloopt alles anders dan gedacht: haar oma is nogal in de war, ze sluit vriendschap met Vincent, de hond van haar oma én ze ontmoet Kean, een jongen die wel heel erg leuk is. Uiteindelijk komt Hazel achter een groot geheim dat alles op zijn kop zet.

Het is Marlies Slegers na ‘Briefjes voor Pelle’ opnieuw gelukt om een verhaal te schrijven dat recht je hart binnenkomt. Hazel heeft het niet makkelijk, ze is kwaad omdat haar ouders gaan scheiden, maar gedurende het verhaal leert ze meer inzicht krijgen in zichzelf, maar ook in het begrip liefde en dat liefhebben soms ook loslaten is, hoe moeilijk dat ook is. Die groei is er niet van de ene op de andere dag en in het verhaal wordt daar ook de tijd voor genomen. En gelukkig heeft Hazel ook de juiste mensen om zich heen die haar daarbij helpen.

De taal in het boek is prachtig. Door middel van krachtige metaforen wordt duidelijk gemaakt wat Hazel precies voelt. Lees maar:

‘Dan spatten we als een vuurpijl uit elkaar. We knallen alle kanten op, losse sterren en vonken die allemaal ergens anders neerslaan op de aarde.’

Ook andere zinnen zijn bijna poëtisch:

‘Het staartje van de dag glipt aan de horizon bijna de nacht in.’

In sommige verhalen kunnen dit soort zinnen wel eens te vaak worden ingezet, waardoor het vervelend wordt. Dat is hier zeker niet aan de hand. Door deze goede dosering wordt het verhaal alleen maar sterker.

Ik begon mijn bespreking niet voor niets met het woord weemoed. Het gevoel reisde met me mee gedurende het lezen van dit verhaal. Maar weemoed is geen slechte emotie. Het laat zien wat is geweest, maar doet je óók naar de toekomst kijken. Een toekomst waarin alles voor je open ligt en de zon gevolgd mag worden. Boek en motto sluiten perfect op elkaar aan en ik voel bijna weemoed omdat ‘We moeten je iets vertellen’ uit is: nooit kan ik opnieuw dit mooie verhaal voor het eerst ontdekken.  

---

Schrijver: Marlies Slegers
Uitgever: Luitingh Sijthoff
Aantal blz: 269

---