Vandaag begint mijn vakantie en ik kan wel zeggen dat het een bijzonder jaar was vanwege mijn baanwissel in het midden van het jaar. Van taaldocent aan de pabo terug naar docent Nederlands in het voortgezet onderwijs. En wat ben ik blij met deze keuze. Toch was het niet altijd even makkelijk. Op een of andere manier vergeet je hoe het was om orde te moeten houden of hoe onoverzichtelijk die gigantische berg aan nakijkwerk wel niet was. Ja, ik ben mezelf het afgelopen half jaar echt goed tegengekomen: want lesgeven is eigenlijk niet anders dan het gebruiken van een spiegel. Wat jij doet heeft effect op je leerlingen en dat was bij tijd en wijle soms best confronterend.

Dus: zwaar, onoverzichtelijk, confronterend en toch blij? Zeker weten, want ik kwam op een plek terecht waar ik me vanaf de eerste dag thuis voelde, een plek waar men door heeft hoe belangrijk woorden zijn: naar elkaar toe en naar leerlingen toe. En het belangrijkste van alles: hier draait het bij iedereen om lesgeven.

Naarmate ik langer werkte in het hoger onderwijs, merkte ik dat ik, in de woorden van Jacquelien Bulterman, steeds meer naar de tribune toe bewoog. Ik ging onderwijs ontwikkelen, ik had plannen om te gaan promoveren, ik kon dit en ik kon dat en ik kreeg volop kansen, maar datgene wat ik eigenlijk was, docent, raakte steeds meer op de achtergrond. Het was een logische beweging. Wil je hogerop komen in het hoger onderwijs, dan zul je meer en meer afstand moeten nemen van het lesgeven zelf. Hele groepen mensen die werken op lerarenopleidingen in allerlei belangrijke functies zeggen van alles over hoe lesgeven zou moeten zijn zonder zelf les te geven.

Dat is vreemd en naarmate ik meer afstand nam van dat lesgeven, ging ik daar meer over nadenken. Gek genoeg begon ik ook meer op te zien tegen het lesgeven en wilde ik het ook minder doen. Tegelijkertijd voelde ik dat áls ik dan voor die groep aankomende docenten stond te praten over hoe zij het zouden moeten doen in de klas, ik mezelf tekort voelde schieten. Ik kan wel zeggen hoe zij het moeten doen, maar dat is makkelijk praten als je er zelf steeds meer afstand van neemt.

Het was mede een van de redenen om afscheid te nemen van het hoger onderwijs en me weer volledig onder te dompelen in het lesgeven op een middelbare school. En ik kan je dus vertellen: dat is me echt niet altijd meegevallen. De tips die ik op de pabo meegaf aan mijn studenten, daar liep ik nu zelf ook weer keihard tegenaan. Dat is confronterend, maar ook onderdeel van het opnieuw in de vingers krijgen van iets wat ik een aantal jaar steeds minder had gedaan: op het spelersveld staan en daar de sport daadwerkelijk beoefenen. Soms win ik, soms verlies ik, soms baal ik ontzettend van mezelf, maar voor nu is dit de plek waar ik wil zijn.