Een jaar geleden maakte ik de overstap van het hoger onderwijs naar het voortgezet onderwijs: ik wilde weer vaker voor de klas staan, niet naar de tribune bewegen maar midden in het veld staan en van daaruit de wereld veranderen. Vol goede moed ging ik aan de slag en mijn dagen vulden zich, regen zich aaneen. Lesgeven, een gezin en daarnaast nog Langlevelezen. En Langlevelezen groeide, langzaam, maar het groeide en ik merkte dat mijn hart ligt bij datgene wat ik daar deed en nog steeds doe: mij omhullen met verhalen, met boeken, met het overdragen van mijn passie aan anderen.

Op mijn werk worstelde ik. Het voor de klas staan is op sommige momenten prachtig: de interactie met leerlingen, de verhalen die ik mag vertellen, de situaties die ontstaan. Onderwijs is mooi. En tegelijkertijd vraagt het veel van je. Tijd die ik niet volledig kon geven, omdat er nog meer was dan alleen het lesgeven. En ik ging twijfelen: twijfelen aan mijn eigen capaciteiten, aan mijn kennis, aan mijn inzet. Kan ik eigenlijk wel lesgeven? Ben ik hier nog geschikt voor? Ik kan je vertellen dat het vreemd was om dit door te maken na bijna vijftien jaar met plezier lesgeven.

Op een gegeven moment wist ik dat ik een keuze moest maken: Langlevelezen en lesgeven kan niet allebei. Ik houd het niet vol met een gezin en dagen die te kort zijn om al mijn ideeën in te passen. Mijn hoofd zit zo vol plannen, avonturen, overtuigingen: ik heb daar meer tijd voor nodig.

Dus heb ik, na veel wikken en wegen, na veel praten, na veel twijfel een keuze gemaakt. Per 1 augustus stop ik met lesgeven en ga ik me volledig richten op Langlevelezen. Iedereen die me hier volgt, weet dat ik een grote passie heb voor lezen, voor het overbrengen van mijn liefde daarvoor op anderen. Ik volg mijn hart en dat vind ik ontzettend spannend, maar tegelijkertijd voel ik me vrij omdat ik kan gaan doen waar ik echt naar verlang: al mijn tijd in Langlevelezen stoppen.

Op de dag dat ik mijn ontslagbrief had ingediend, kwam ik thuis en mijn lief zette een nummer voor me op. Het was het nummer ‘Make your own kind of music’ van Cass Elliot. Ik had het nog nooit gehoord, maar het vond direct de weg naar mijn hart.

Cass Elliot zingt het volgende:

It may be rough goin’/ Just to do your thing’s the hardest thing to do.

But you’ve gotta make your own kind of music / Sing your own special song / Make your own kind of music / Even if nobody else sings along.

Dat is wat ik ga doen: ik ga mijn eigen muziek maken en natuurlijk hoop ik dat met heel veel anderen te gaan doen, maar ook als ik het alleen moet doen, ga ik door. Ik kan niet anders.