In mijn besprekingen besteed ik veel aandacht aan het persoonlijke. Heb je mijn recensies met enige regelmaat gelezen, dan ben je al aardig wat over me te weten gekomen. Soms denk ik er wel eens over om mijn verleden op te tekenen in een boek, maar bij die gedachte alleen al loop ik vast. Ik zou graag een kinderboek willen maken over mijn jeugd, maar weet niet goed hoe daar vorm aan te geven. Hoe maak je een verdrietig verhaal toegankelijk voor kinderen en schrik je hen niet af, zonder af te doen aan de hevigheid van het gebeurde? Een antwoord op die vraag vond ik in het schitterende prentenboek ‘ De wens’ van Michaele Kukovičová en Tereza Horváthová.

Hoofdpersoon Tim geeft het direct al aan: ‘Dit verhaal is waargebeurd, het overkwam mij en mijn mama Tony. Ze heet Antonia, maar ik noem haar Tony. Ik heet Tim, maar Tony noemt me Titi.’ Tony en Titi wonen samen met hun naamloze schildpad in het oude huis van oma. De vader van Titi is uit beeld, maar Tony en Titi hebben genoeg aan elkaar. Op een dag moeten ze verhuizen. En daarna nog een keer en nog een keer. Met Tony gaat het niet goed. Ze wordt ziek, kan niet werken en vervolgens moeten ze weer weg uit hun huis. Alleen is er geen nieuwe plek meer. Tony en Titi komen op straat te leven, samen met hun nog steeds naamloze schildpad. Maar dan ontmoet Titi de hond met de hoed en gebeuren er wonderlijke dingen.

Het omslag van het boek maakt het lastig te voorspellen om wat voor soort boek het gaat. Het mist een kakofonie van kleuren die de meeste prentenboeken met zich meedragen, maar je ziet al wel dat dit een boek is dat een grote schoonheid in zich kan dragen. Ook de eerste pagina is verrassend. Geen afbeeldingen, maar een flinke lap tekst die de inleiding geeft van het verhaal. Als je vervolgens verder bladert, overvalt je een veelheid aan illustraties die allemaal vol details zitten en waar je uren naar kunt blijven kijken. Vanaf dat moment werken beeld en tekst samen aan een verdrietig verhaal, dat tegelijkertijd helemaal niet verdrietig voelt.

Dat is knap gedaan, want Tony en Titi hebben het echt niet makkelijk. Met name op het moment dat Tony ziek wordt en de wereld verstilt. Zij hebben echt alleen elkaar en dat is dan ook tegelijkertijd het mooie aan dit verhaal. Omdat ze genoeg hebben aan elkaar, redden ze het in alle omstandigheden, hoe ingewikkeld het ook is. Moeder heeft een wens die ze niet uitspreekt en ook wij komen die wens niet te weten, maar je kunt je wel bedenken wat die inhoudt. Als de hond met de hoed ten tonele verschijnt, blijkt dan ook opeens dat dingen ten goede kunnen keren.

Die hond met de hoed is interessant, want het hele verhaal is echt realistisch. Als lezer denk je dan ook: dit verhaal is écht waargebeurd, maar die hond met die hoed zorgt voor twijfel. Waar de hond eerst nog op vier poten loopt, blijkt het later een echte aanpakker te zijn die ook de kruiwagen kan duwen en het dak kan repareren. Wat is dan echt en wat niet?

Het is een mooie vraag die je kunt bespreken met kinderen naar aanleiding van het lezen van dit boek, maar tegelijkertijd doet het er ook niet toe. ‘De wens’ gaat om het leven te leven in alle facetten, hoe moeilijk dat soms ook is, maar ook om hoop te blijven houden, om te blijven geloven dat je wensen kunnen uitkomen, hoe uitzichtloos dat soms ook lijkt. Dit boek is geen prentenboek als alle andere, maar dat maakt het juist zo speciaal: een liefdevol verhaal met prachtige illustraties en een mooie boodschap. Wat wens je nog meer? 

Schrijver: Tereza Horvathova
Illustrator: Michaela Kukovicova
Uitgeverij: TipToe Print

Lees ook:

Schildpad en ik

Het geluk van Schildpad