Toen ik begon met Langlevelezen was het niet automatisch de bedoeling dat ik zoveel over mezelf zou vertellen, maar door de jaren heen hebben de lezers van mijn recensies en de luisteraars van mijn podcasts, toch wel een duidelijk beeld van mij gekregen.

Soms vraag ik me af of ik niet te veel deel, niet eens omdat ik niet wil vertellen over de moeilijke dingen die er zijn gebeurd in mijn leven, dat niet, het overlijden van mijn vader en mijn zus is onlosmakelijk met me verbonden. Het heeft me gemaakt tot wie ik ben. Nee, de twijfel zit hem eerder in een soort ongemak: wie zit er nu te wachten op iemand die keer op keer vertelt over persoonlijke gebeurtenissen. Zoiets in de trant van ‘daar heb je haar weer met haar moeilijke verhalen, nu heb ik het wel een keer gehoord’.

Waarom ik dan toch schrijf en vertel over al deze gebeurtenissen? Omdat ik een boek lees en vervolgens de urgentie voel erover te vertellen. Het lezen van verhalen maakt iets bij me los, doet iets met me en dát wil ik delen. Mijns inziens kan dat het beste door een verbinding te maken met het werkelijke leven, hoe rauw en moeilijk dat soms ook is.

Natuurlijk zijn er ook vaak genoeg onderwerpen waarover het makkelijk is te vertellen: leuke anekdotes over hetgeen ik meegemaakt heb met mijn kinderen, fijne herinneringen uit vroeger tijden, nee, het is gelukkig niet alleen maar kommer en kwel.

Vandaag deel ik echter een dagopening met jullie waarin ik wel vertel over zo’n moeilijke en verdrietige gebeurtenis. Ik nam hem al een tijdje geleden op, maar het delen ervan stelde ik telkens uit. Ik denk vanwege bovengenoemde reden: wie zit hier nu op te wachten? Maar tegelijkertijd hoop ik dat mijn verhaal in combinatie met de informatie over het boek ‘Woorden van Timo’ kan helpen. Ik vertel in deze dagopening namelijk ook dat het lezen van dit boek niet alleen leidde tot verdriet, integendeel: het boek gaf me namelijk veel. Nu kon ik zien hoe het proces van afscheid verliep in een ander gezin. Het huizenhoge verdriet, het elkaar kwijtraken binnen dat verdriet en het vervolgens keihard moeten werken elkaar te blijven zien, terwijl je daar eigenlijk de energie niet voor hebt.

Ondanks mijn soms onzekere gedachten is dat wat ik mee wil geven middels dagopeningen en recensies: boeken zorgen voor spiegels waar je zonder het te weten misschien keihard naar op zoek was. Als een boek je dat dan vervolgens brengt, kan je dat soms zomaar opeens weer eens stukje verder op weg helpen.