Afgelopen woensdag ging ik met mijn lief naar de film ‘Green Border’. De film gaat over mensen die naar Wit-Rusland vluchten om aldaar de grens te steken naar Polen. Een kleine strook niemandsland is de enige plek waar ze met rust worden gelaten, want zodra ze in Polen zijn worden de vluchtelingen opgepakt en over de grens gezet naar Wit-Rusland. Andersom vindt precies hetzelfde plaats. Het is een gruwelijke film die laat zien hoe slecht de wereld kan zijn, maar waarin ook soms kleine beetjes hoop gloren. Een bewaker die stiekem een fles water neerlegt voor een vluchteling en activisten die tot het uiterste gaan om mensen te redden. Dat goede is waar ik mij aan vast moest klampen die avond en helaas ook de afgelopen tijd waarin de wereld soms zo donker lijkt te zijn.

Daarom vond ik het denk ik zo fijn het boek ‘De kleine lord’ te lezen, waarin Cedric, een straatarme jongen ontdekt dat hij de erfgenaam is van een graaf. Die graaf is zijn grootvader en ze hebben elkaar nog nooit eerder ontmoet. Cedric mag dan wel steenrijk en belangrijk worden, daarvoor moet hij echter wel afscheid nemen van alles wat belangrijk is voor hem: zijn vrienden, zijn land en zelfs zijn moeder. Hij moet gaan wonen bij zijn opa, een man die maar weinig liefde in zich heeft en dat kleine beetje al helemaal niet deelt met anderen. Cedric is het tegenovergestelde van de oude man en is de enige die mogelijk in staat is zijn koude hart te ontdooien.

‘De kleine lord’ is geen nieuw verhaal. Al in 1886 werd het verhaal over Cedric, oftewel Lord Fauntleroy, opgetekend door Frances Hodgson Burnett. Na het opnieuw uitbrengen van het boek ‘De geheime tuin’ van diezelfde schrijver heeft Leopold nu dit werk van haar uitgegeven. En ook dit boek ziet er schitterend uit. Iedere pagina heeft een bloemrijk kader en het omslag van het boek is er eentje om mee te pronken.

Het verhaal van kleine Lord Fauntleroy kende ik nog niet, maar wat is de jongen hartverwarmend. Bij het openslaan was ik bang dat niet alleen het verhaal zelf, maar ook Cedric zelf wat oubollig zou zijn. Vanaf het begin af aan noemt hij zijn moeder geen mama, maar Liefste. Eigenlijk voelde dat het hele boek door wat onwennig, maar omdat Cedric zo ontzettend innemend is, neem je dat als lezer op een gegeven moment voor lief.

Aan alles in dit boek merk je dat het een klassieker is en het is ook maar de vraag of hedendaagse jongeren zich kunnen identificeren met de zevenjarige graaf in wording die het beste in iedereen naar boven haalt. Bij andere boeken die in het verleden afspelen, kunnen lezers zich denk ik makkelijker met de hoofdpersoon identificeren. Het is maar de vraag welk kind zich kan vergelijken met iemand die altijd alleen maar het goede in de wereld ziet. En toch is het verhaal van de kleine Lord een hoopvol verhaal waarvan je in donkere tijden opeens wat lichter naar de wereld gaat kijken. Cedric is een klein lichtpuntje waarvan je zou willen dat er nog heel wat meer van rondliepen. Onbaatzuchtig, vriendelijk en met een positieve doch ietwat naïeve blik treedt deze jongen de wereld tegemoet.

Het goede lijkt dan ook te overwinnen in dit boek en dat zou zomaar eens een wijze les kunnen zijn: door te kijken naar de wereld door Cedrics ogen, kan dat uiteindelijk zorgen voor het verschil. Door te streven naar zoveel mogelijk goed doen, kunnen bevroren harten smelten en kan de wereld zomaar een stukje beter worden.  

Schrijver: Frances Hodgson Burnett
Illustrator: Djenné Fila
Uitgeverij: Leopold

Lees ook:

De kleine prinses

Sherlock Holmes – Een studie in rood