Vier weken te vroeg kwam hij. Midden in de nacht gingen Hans en ik naar het ziekenhuis, op een van de tegenwoordig zeldzame nachten dat er sneeuw lag. De volgende morgen mocht ik mijn andere twee kinderen bellen met mooi nieuws: in die nacht was er een klein broertje geboren. Hij moest nog een paar dagen in het ziekenhuis blijven, maar die eerste ontmoeting daar met zijn zussen was ontroerend. Beiden hadden een ballon voor hem gekocht, de een met My little pony en de ander met Barbie. Het influencen begon gelijk al. De ballon werd echter snel genoeg vergeten toen ze Rein zagen. Zo’n klein hummeltje waar ze gelijk al dol op waren. En ook al was dat zo, toch zet een broertje of zusje een gezin ook op z’n kop. Iedereen moet een nieuwe plek vinden en dat is helemaal niet makkelijk.

Dat blijkt ook uit het boek ‘Ari en Loek krijgen een wolf’. Ari en Loek wonen in hun samengezin samen met Ari’s mama Jikke en Loeks papa Guus, waar iedereen gewend is aan elkaar. Op een dag komt er echter groot nieuws: er komt een baby bij. Loek weet gelijk zijn hart open te stellen voor het nieuwe kindje dat gaat komen, maar Ari moet er nog erg aan wennen. Zij wil eigenlijk liever een wolf.

Ik had nog niet eerder kennisgemaakt met Ari en Loek en dus ook niet met Yvonne de Vries, maar wat zo mooi is in deze verhaaltjes zijn de kleine en de grote gevoelens die er zijn, waarbij het gewoon goed is dat ze er zijn. Op sommige momenten raakt dat je: Ari die een klein broertje heeft en daar in eerste instantie niet blij mee is. Gelukkig heeft ze een moeder die dat zonder woorden begrijpt. Yvonne de Vries weet dat moment in prachtige taal te vangen:

‘En precies dan landt het brulmannetje met een parachuutje op Ari’s hoofd. Rustig glijdt hij naar beneden. Langs haar ogen en over haar neus, in één traan.’

Er zitten in deze verhalenbundel meer van dit soort pareltjes van stil voelen, kleine monumentjes soms. Zo ook het moment dat Loek bij de appelboom van zijn overleden moeder is. De appelboom staat bij de opa van Loek in de tuin en daar wordt het nieuws verteld dat de vader van Loek, opnieuw vader zal worden. Ditmaal met Jikke. Dat moet voor opa best moeilijk nieuws zijn en op het moment dat hij het hoort, kijkt hij naar boven naar de vele wolken die er zweven.

Het verhaal eindigt echter met een wolk met een klein gaatje. En door dat gaatje schijnt de zon: op de bramen en de bessen, op de tomaten en radijsjes, maar óók op de appelboom van mama Madelief. Het is een ontzettend krachtige metafoor om iets moeilijks om te zetten in iets heel erg moois. De imposant getekende appelboom van Jeska Verstegen sluit zo mooi aan bij dit verhaal.

Ook de andere illustraties passen. Ari en Loek samen in de bakfiets waarbij Ari staat met de armen wijd en Loek zit. Het geeft gelijk de verschillen tussen Ari en Loek weer. Want al lezend én ook al kijkend naar die prachtige illustraties, leer je Ari en Loek steeds beter kennen. Ari is degene met misschien wel een wat grotere mond, maar met een heel klein hartje. En dan Loek, wat weifelend en wat meer op de achtergrond, maar als het nodig is, is hij er.

De verhalen zijn niet alleen mooi of verdrietig. Er zitten ook allerlei andere emoties in. Boosheid bijvoorbeeld als Jikke commentaar krijgt van buurvrouw Snor en ze daar helemaal niet op zit te wachten. En gelukkig ook heel fijne dingen, zoals de komst van Beer, hun nieuwe hondje, dat ze zomaar cadeau krijgen van oma Zacht. Of als ze samen met Ronnie, de vader van Ari een rap maken, omdat Ronnie rapper van het levenslied is.

Al die gebeurtenissen van Ari en Loek passen perfect in de onderbouwklassen. Je dag beginnen met een verhaal van Ari en Loek is fijn, omdat veel van de emoties die naar voren komen herkenbaar zijn voor kinderen. Een verhaaltje van Ari en Loek voelt eigenlijk een beetje zoals Yvonne de Vries eerder zo mooi beschreef: als de zon die door een gaatje in de wolk heen schijnt.