Cardboard Cowboys
Jarenlang zong ik in twee bandjes. Niet hoogstaand, maar wel gezellig en met zo nu en dan optreden. Maar toen werden er kinderen geboren en het leven nam me verder in beslag en het bandleven hield op te bestaan. Een tijdje geleden vroeg men me in te vallen in een van mijn oude bandjes. Daar hoefde ik niet lang over na te denken.
Een paar weken geleden was het zover: na vijf jaar dook ik weer de oefenruimte in. En wat voelde het goed om weer te zingen. Ik voelde hoe ontspannend ik het altijd had gevonden en merkte hoe fijn het was met muziek bezig te zijn. Het hoofd leeg en niets anders dan de muziek en het op het juiste moment inzetten en zingen maar. Aan het einde van de avond voelde ik me energiek en voldaan. Nu weet ik zeker dat ik dit echt weer vaker wil gaan doen.
Die roes, die ontspanning voelt ook Lenny als hij optreedt. De weg naar het optreden echter gaat niet zonder slag of stoot. Lenny zit namelijk niet goed in zijn vel. Hij is een buitenbeentje en het lijkt wel of mensen alleen maar kijken naar zijn uiterlijk in plaats van naar wie hij daadwerkelijk is. Ook thuis gaat het niet goed. Er is namelijk van alles aan de hand met zijn broer Frankie.
Bij het kanaal is een plek waar Lenny kan nadenken en daar is hij dan ook graag. Op een dag wil hij een leeg blikje in het water gooien, maar Bruce houdt hem tegen. Bruce is streng tegen hem en die eerste kennismaking verloopt niet soepel. Maar Lenny keert terug en na verloop van tijd ontstaat er een bijzondere vriendschap tussen Lenny en Bruce die resulteert in een bijzondere roadtrip.
Bruce blijft lange tijd een mysterie voor de lezer, omdat we niet veel te weten komen over zijn achtergrond. Hij woont in een kartonnen huis bij het kanaal, maar hoe hij daar is terechtgekomen en waarom blijft lang een vraag. Ook weten we niet goed wat er met Lenny aan de hand is. Zijn broer woont niet thuis en zijn ouders zijn erg verdrietig. Lenny worstelt met een groot schuldgevoel en is nergens op zijn plek. Soms wil je als lezer stiekem doorbladeren om erachter te komen wat er precies speelt. Maar die opbouw is tegelijkertijd de kracht van het verhaal.
Lenny is dik en dat komt in het boek regelmatig terug. In andere boeken vind ik dat ingewikkeld en vaak te veel benadrukt. Ik was in het begin bang dat dat in dit boek ook zo zou zijn. Zeker omdat het de eerste drie woorden op de achterkant zijn: ‘Lenny is dik’. Maar in ‘Cardboard Cowboys’ is het anders. Alhoewel het dik zijn van Lenny een belangrijk aspect is van dit verhaal, schrijft Brian Conaghan niet moraliserend, veroordelend of vanuit medelijden over dit onderwerp. Het is een gegeven, maar wel een heel belangrijk gegeven in het verhaal.
Het is bijzonder te zien hoe Lenny zich in het verhaal ontwikkelt. Dat komt door Bruce. Hij geeft hem zelfvertrouwen en uiteindelijk zorgt hun vriendschap ervoor dat pijnlijke en moeilijke onderwerpen waarover Lenny thuis niet praat, daar toch bespreekbaar gemaakt kunnen worden.
Bruce is een oudere man en de vriendschap tussen hem en de jonge Lenny is dus niet vanzelfsprekend. Hij worstelt daar ook mee en dat is prachtig weergegeven in dit verhaal. Niet alleen is Bruce een vriend voor Lenny, maar ook een mentor voor en iemand die hem verder weet te helpen, zonder wederom die veroordeling of moralisering. De muziek verbindt hen en ook al ken ik niet alle genoemde muziek uit dit boek, toch past bijvoorbeeld het melancholische van Johnny Cash goed bij het verhaal. Die melancholie dragen namelijk alle personen in dit boek met zich mee.
‘Cardboard Cowboys’ is een indrukwekkend verhaal over de kwetsbare Lenny die de last van de wereld op zijn schouders draagt. Hij voelt zich zo schuldig, maar durft naarmate het verhaal vordert die gedachten van schuld toe te laten en er vervolgens leert hij erover praten. Alhoewel de onderwerpen in dit boek zwaar zijn en dat soms even pittig is, is het verhaal tegelijkertijd liefdevol, luchtig en humoristisch.
Schrijver: Brian Conaghan
Vertaler: Lydia Meeder
Uitgeverij: Lemniscaat
Lees ook:
