Joe Mellow
Ik kan uit ervaring vertellen dat muzieksmaken nog wel eens flink uiteen kunnen lopen. De muzieksmaak van mijn lief en mij komt op een aantal punten overeen. Zo luisterden we vroeger graag naar muziek zoals K’s Choice, Eden, Arid en Eels. Het is muziek die me terugbrengt naar de tijd dat ik jong was en zelf ook veel muziek maakte. Hans (want dat is de naam van mijn lief) echter, houdt ook erg van de muziek van Johnny Cash. Daar had ik altijd een gigantische hekel aan, ik werd er depressief van.
Als ik vroeger cd’s aan Hans cadeau wilde doen, vroeg ik altijd aan de verkoper naar cd’s met daarop mannen die vals zongen: dat was meestal een schot in de roos. Toch is mijn muzieksmaak door de jaren heen wel wat veranderd en kan ik een klein beetje Johnny Cash tegenwoordig wel hebben, stiekem vind ik sommige van zijn nummers best wel mooi. Je kunt dus daadwerkelijk wennen aan muziek en het daarna gaan waarderen.
Tegenwoordig luister ik niet zoveel muziek meer en soms mis ik dat eigenlijk wel. Ik denk dat ik daarom ook zo genoot van het boek ‘Joe Mellow’ van Cees van den Berg. Orlando krijgt in dit verhaal vreselijk nieuws te horen. Zijn vader ligt in coma. Het is onduidelijk wat er met hem aan de hand is en wat de oorzaak ervan is, maar Orlando wil alles op alles zetten om ervoor te zorgen dat zijn vader weer beter wordt. Dat doet hij door zijn vaders grote jazzheld, Joe Mellow, uit te nodigen om te komen spelen, live, bij het ziekenhuisbed. Joe Mellow komt, maar het is helemaal niet wat Orlando er precies van verwacht had.
Cees van den Berg weet je van begin tot einde te boeien in dit verhaal waarin de liefde voor muziek centraal staat. Orlando is een fijne jongen met het hart op de goede plaats. Door zijn rotsvaste overtuiging dat het optreden van Joe Mellow zijn vader beter zal maken, kan je niet anders doen dan samen met hem blijven geloven in een goede afloop, ook al staan alle signalen op rood. Ik werd geraakt door Orlando’s veerkracht, maar ook door die van zijn moeder die hem door dik en dun steunt en samen met hem zoekt naar oplossingen wanneer alles uitzichtloos lijkt.
‘Joe Mellow’ ademt muziek. Niet alleen lezen we over de liefde die Orlando, zijn vader, zijn moeder en Joe Mellow zelf voor muziek hebben, soms lijkt het zo te zijn dat je de muziek door de zinnen heen voelt sijpelen. De omschrijving van de muziek is al genoeg om het te doen voelen. Wat jammer dat Joe Mellow een fictief personage is, want ik was (en ben) echt benieuwd naar zijn spel. Het moet wel zo zijn dat Cees van den Berg zélf een groot muziekliefhebber is en dat blijkt ook uit zijn nawoord.
Mooi is ook dat alle nummers uit het boek verzameld zijn in een Spotify-playlist, die overigens op dit moment aanstaat. Niet omdat ik nu een groot jazzliefhebber ben, maar omdat Cees van den Berg in dat eerder genoemde nawoord een mooie verbinding legt tussen voedsel en muziek:
‘Vies eten wil je direct uitspugen en nooit meer proeven. Maar… soms ga je iets wat je vroeger vies vond later ineens lekker vinden. Dus wijs nooit zomaar iets af. Het kan zijn dat je het later mooi gaat vinden. Dat kan muziek met je doen’.
Ik blijf dus nog even luisteren: wie weet hoe lekker ik deze muziek nog ga vinden, net als het werk van Johnny Cash.
Eén gedachte over “Joe Mellow”