Mensen die me al wat langer volgen, weten dat ik erg kan genieten van oud-Nederlandse verhalen. Een van die verhalen is ‘Mariken van Nieumeghen’. Het verhaal gaat over Mariken die in contact komt met de duivel en er samen met hem vandoor gaat. Zeven jaar lang leeft ze met hem in zonde, maar na die tijd keert ze terug naar Nijmegen en komt ze daar tot inkeer door een toneelstuk dat gaat over Gods genade. Ze krijgt berouw.

De duivel, die Moenen heet in dit verhaal, wordt kwaad en probeert haar om het leven te brengen door haar van grote hoogte naar beneden te laten vallen, maar ze overleeft dit omdat haar oom heel hard voor haar bidt. Samen met diezelfde oom gaat Mariken naar de paus om om vergeving te vragen. Ze krijgt metalen ringen om haar armen en nek en wanneer die eraf vallen zullen haar zonden vergeven zijn. Uiteindelijk vallen die ringen na heel wat jaren van haar af en is ze vrij van zonde.  

Ik was erg verrast toen ik het verhaal van Mariken opeens tegenkwam in ‘De geest van het Besiendershuis’ van Marloes Morshuis. Zes kinderen gaan dat huis, het Besiendershuis, binnen om aan te tonen dat de spookverhalen die rondgaan over deze plek onjuist zijn. Als ze het huis binnengaan, blijkt dat een heel verkeerde keuze te zijn. Door hun aanwezigheid in het huis verandert letterlijk alles voor hen. De geest van het Besiendershuis geeft hen slechts één kans om te laten zien dat ze respect hebben voor het verleden om zo hun plek in het heden te kunnen behouden. Wat volgt zijn zes spannende verhalen die van alles te maken hebben met de plaats waar het Besiendershuis staat: Nijmegen.

Vanaf de eerste pagina werd ik gegrepen door het verhaal. Ik begon in de avond met lezen en de volgende ochtend al heb ik het boek uitgelezen. Ik kon het niet wegleggen. De zes kinderen komen ieder terecht in een andere tijd en telkens was ik zo nieuwsgierig naar wat die tijd hen zou brengen. Marloes Morshuis krijgt het voor elkaar om je met slechts een paar woorden een nieuw verhaal in te trekken. Waar ik soms nog wel eens moet wennen aan de verandering van perspectief, ging dat hier moeiteloos.

Het was mooi om te zien dat ieder kind zijn eigen tijd nodig had om het respect te tonen voor het verleden, om die goede daad te verrichten. Bij de een duurde dat slechts een dag, bij de ander nam dat meer tijd in beslag. Wat overeind blijft, is dat de drie jongens en drie meisjes eigenlijk gewoon goed zijn. Ze hebben geen respect getoond voor het huis, zijn er naar binnen gedrongen, maar dat zegt niets over henzelf. Dat positieve vond ik mooi: er zit iets goeds in iedereen.

Het boek was leerzaam. Niet alleen las ik over Mariken en vooral over Moenen die gewoon doorging met het verleiden van mensen, ook leerde ik van alles over de pestmeester van Nijmegen of over de krakersactie in 1981. En niet alleen leerde ik het, omdat ik het las: nee, ik was er daadwerkelijk nieuwsgierig naar. Hoe zit het dan? Wat heeft zich hier afgespeeld? Ik wílde het weten. Wat ik ook mooi vind, is hoe heden en verleden nog steeds met elkaar vervlochten zijn. Verhalen en gebeurtenissen van vroeger staan overeind en hebben impact op het heden. Het is mooi dat je daar door middel van een boek weer eens extra bewust van wordt gemaakt.

Een aantal jaar geleden waren we met ons gezin op vakantie in Nijmegen. Ik genoot van de stad en van de fijne sfeer die daar aanwezig is. Na het lezen van dit boek denk ik dat ik toch maar weer eens gauw terugga. Dit keer met dit boek in de hand om alle gebeurtenissen zoals beschreven nog eens na te lopen.