Als je terugdenkt aan het leven dat je tot nu toe hebt geleid, denk je als volwassene vaak aan de grote dingen: de dag dat je ging trouwen, je eerste huis kocht, kinderen kreeg of mogelijk groot verdriet meemaakte. Grote dingen die een flinke impact hebben gehad op de rest van je leven. Maar als je vervolgens verder teruggaat naar je kind zijn, dan nemen andere belevenissen een plek in.

Denk ik terug aan mijn kindertijd, dan denk ik natuurlijk aan grote gebeurtenissen, maar ik denk ook aan het kleine. Het schaatsen op de sloot voor ons huis of het in de ochtend halen van de eieren uit het kippenhok. Ik denk aan hoe we met grote regelmaat heksensoep maakten in mijn moeders rotstuin of aan mijn moeder die zelf melk haar melk karnde. De slakkenraces in de tuin en mijn broer die de servieskast van mijn moeder omgooide. En tot slot mijn allereerste herinnering: ik op schoot bij mijn opa die aardappels schilde die ik vervolgens in de pan mocht gooien. Het leven was kleiner, op een bepaalde manier overzichtelijker.

Dat kleine zag ik ook terug in het boek ‘Nadia’s Nacht’. In deze verhalenbundel staat vijftien verhalen over de vijfjarige Nadia die zodra zij haar ogen dichtknijpt de mooiste fantasierijke avonturen beleeft, met of zonder haar goudvis, meneer Rosso, waar ze dol op is. Samen met haar beste vriend Joris en haar papa’s Joep en Otto maakt ze van alles mee. Ze gaan naar het strand, gaan op zoek naar een weggelopen geitje, vergeten Nadia’s schelpenpot in de trein en tot slot gaan de papa’s van Nadia ook nog eens met elkaar trouwen.

Eigenlijk al vanaf het eerste verhaal hield ik van Nadia, dat kleine lieve kleutertje dat zo positief in het leven staat. Ze is puur en ontwapenend. Waar Nadia komt, gaat de zon zomaar een beetje schijnen. Dat maakt ‘Nadia’s nacht’ tot een liefdevol en fijn boek. Een boek waar je tijdens het lezen gewoon een beetje vrolijk van wordt. Moeilijke onderwerpen worden niet geschuwd, maar door Nadia’s kijk op de wereld lijkt alles opeens heel simpel.

Door de wereld te zien door de ogen van een vijfjarige, ga je de dingen opeens heel anders zien. Het verhaal ‘Kikkerkoning’ is daar een prachtig voorbeeld van. Papa Otto heeft een rol in een opera en Nadia mag ernaar gaan kijken. Van tevoren heeft ze grote verwachtingen en kriebels in haar buik. Eenmaal aanwezig bij de opera blijkt het flink tegen te vallen, tót haar papa Otto in gevaar lijkt te zijn. Dat laat Nadia niet gebeuren en ze komt in actie!

De illustraties van Miriam Bouwens zijn betoverend. We hoeven onze ogen niet dicht te doen om de fantastische gedachten van Nadia mee te maken: Miriam Bouwens heeft ze weten te vangen in haar tekeningen. Het prachtige blauw van de nacht en de mooie andere zachte kleuren van de dag. Het is een genot om naar te kijken. Haar laatste illustratie van de boom met de blauwe schelpen is er eentje die ik zou willen inlijsten en ophangen waardoor ik, als ik ernaar kijk, weer herinnerd wordt aan kleine wensen en aan de herinneringen van vroeger: niet de grote, maar juist de kleine.

‘Nadia’s nacht’ betovert je. Het is een klein momentje stilstaan op een drukke dag of even wegdromen als je hoofd soms een beetje te vol is. Het boek is uitermate geschikt om voor te lezen aan kinderen uit de onder- en middenbouw en biedt voldoende onderwerpen om verder met elkaar in gesprek te gaan.