Had jij vroeger ook zo’n docent die absoluut niet van kinderen hield? Dat was dan zo’n docent van wie je als leerling wist dat je bij hem of haar in de problemen zou komen, zodra je alleen maar ademhaalde of kuchte. Die lesgaf in dat lokaal waar het altijd stonk, omdat precies in dat lokaal de ramen ontbraken. Die je huiswerk opgaf tot je erbij omviel of die je liet nakomen om niks en je urenlang strafregels liet opschrijven.

Oké, ik draaf misschien een beetje door. Mijn oververhitte puberbrein maakte het in mijn middelbare schooltijd altijd wel wat erger dan het daadwerkelijk was. Nakomen was natuurlijk altijd de schuld van de docent en was een toets te moeilijk, dan kwam dat zeker niet omdat ik niet geleerd had… De docent had een betere toets moeten maken! Terugkijkend op die periode  vielen de docenten die mij les hebben gegeven heus wel mee. Ik prijs mezelf dan ook gelukkig dat ik niet dezelfde sadistische gymdocent heb gehad als Ollie Roffelsohn.

In het boek ‘De zonderlinge familie Kashperova’ heeft Ollie namelijk meneer Donkerval als turndocent. En ik kan je wel vertellen dat dat geen pretje is. Hij heeft een hekel aan sporten (ja, echt!) en laat kinderen iedere week opnieuw de zaal van boven tot onder schoonmaken met zwaar irriterend schoonmaakmiddel. Ollie vergeet op een dag zijn gymtas en dat leidt tot een heel gemene actie van Donkerval. Ollie neemt wraak. Dat lukt, maar hij wordt er wel voor geschorst. Gelukkig zijn zijn ouders niet thuis in die periode en kan Ollie op onderzoek uitgaan naar zijn twee bijzondere buurmeisjes Mina en Malah Kashperova. Maar de tweeling zet hem in voor hun eigen onderzoek. Hij krijgt namelijk de opdracht ‘de vergeten man’ te zoeken. Ollie weet niet hoe hij het moet aanpakken. Gelukkig krijgt hij hulp uit onverwachte hoek. Zou het hem lukken alle mysteries op te lossen?

‘De zonderlinge familie Kashperova’ is een zonderling boek. Ik kan oprecht zeggen dat het onderwerp origineel is en dat het verhaal met veel vaart begint. Robin Aerts weet tot de verbeelding te schrijven: alles wat door Ollie omschreven wordt, zie je zo voor je. Dat maakte dat ik me direct betrokken voelde bij de hoofdpersoon. Ollie is een nogal eenzaam persoon. Zijn enige vriend is een gamer die hij nog nooit in het echt gezien heeft. Toch lijkt Ollie zich er niet echt aan te storen. Hij lijkt alleen maar standvastiger te worden. Als hij op een gegeven moment dan toch vrienden krijgt, verandert hij. Hij wordt, vind ik, leuker, opener.

Eigenlijk had het boek veel dikker moeten zijn. Alhoewel de gebeurtenissen origineel zijn, worden ze niet altijd even uitgebreid omschreven. Met name naar het einde toe zorgde dat ervoor dat ik de draad best regelmatig kwijtraakte. Ik denk dat het verhaal duidelijker was geweest als sommige onderdelen meer gedetailleerd waren omschreven. Nu lag de nadruk misschien meer op bijvoorbeeld de ouders van Ollie die niet thuis waren, op de wraak op meneer Donkerval en op de vriendschappen die Ollie sluit, maar minder op het mysterie dat aan het einde werd opgelost. Zonde! Het is namelijk een boek met veel potentie, juist vanwege die originaliteit.

De illustraties van Jurgen Walschot passen goed bij het verhaal. Het is mooi om te zien hoe de ouders van Ollie in het begin echt als ouders worden weergegeven. Een beetje saaiig, armen over elkaar, vader met een dikke coltrui aan. Je krijgt er echt zo’n vader-moedergevoel bij. De tweeling daarentegen is veel mysterieuzer. Er is iets met hen, maar je kan er de vinger niet opleggen. Die sfeer weet de illustrator ontzettend goed over te brengen.

‘De zonderlinge familie Kashperova’ zal voor sommige kinderen best ingewikkeld zijn, juist vanwege die te snelle sprongen die soms worden gemaakt in het boek. Toch is het boek spannend, vernuftig en zit er humor in. Je bent constant benieuwd naar hoe Ollie zich op verschillende momenten uit benarde situaties weet te redden.