Vlak na de verhuizing kregen we het advies onze katten zo lang mogelijk binnen te houden. Dat vonden ze verschrikkelijk en daarom besloot ik in een opwelling een tuigje aan te schaffen en daarmee onze huisvrienden uit te laten. Dat tuigje was veel te groot, dus Pluk probeerde er constant uit te ontsnappen, wat hem ook met regelmaat lukte. Het enige wat enigszins hielp was hem te volgen. Dat was een hele uitdaging. Over takken heen, onder bomen door, door onze dichtbegroeide achtertuin en door heggen heen, waar ik dus niét doorheen kon. Die vlaag van verstandsverbijstering om onze katten uit te laten duurde dus ook niet al te lang. Al snel kwam ik met mijn haren vast in een boom tot mijn positieven en werden de beestjes, hoe zielig het ook voor ze was, weer vriendelijk naar binnen begeleid.

In het boek ‘De kattenwandeling’ is kat het zat. Iedere dag wandelt ze met haar baasje en iedere dag moet zij volgen. Dat zint haar niet meer en ze gooit dan ook haar kattige kont tegen de krib en loopt niet meer mee. Het baasje vindt het maar niks, maar besluit op verzoek van poes haar een dag te volgen. Dat volgen van kat is nog niet zo makkelijk en op een gegeven moment is het baasje het helemaal zat:  waar zijn ze en komen ze ooit nog thuis? Was het wel zo’n goed idee om kat te volgen?

Wat zo mooi is aan dit boek is dat het niet alleen een verhaal is over een kat en haar baasje, maar dat er een diepere laag onder zit. Wat wil het baasje graag de controle houden en wat kost het moeite die controle vervolgens los te laten. Dat begint al op het moment dat de kat beslist om het baasje niet meer te volgen. Besluiteloos blijft het kind staan. Niet zomaar even, nee, echt heel lang. Dat wordt voor de lezer zichtbaar gemaakt middels de illustraties die net zo’n belangrijke rol spelen in de tekst als het verhaal. Van herfstige regen tot ijskoude winterse buien, het baasje wacht en wacht en wacht. De kat is er allang vandoor en heeft het goed voor elkaar.

En dan komt het moment waarop het baasje dan eindelijk beslist het huisdier te volgen. Loslaten is het sleutelwoord: volgen en verder niets, maar och, wat is dat moeilijk. Het is net het echte leven waarin het soms zo moeilijk is om iemand anders te volgen zonder dat je weet waar dat volgen nu eigenlijk toe leidt. Je krijgt in dit verhaal bijna medelijden met het baasje. Net als in mijn verhaal, moet er overal onderdoor, overheen of tussendoor gekropen worden tot het eindigt met een nare valpartij. Het baasje ziet het allemaal niet meer helder. Maar dan is kat er: ze zwijgt en vleit zich tegen haar baasje aan en dat is voldoende om de rust te doen weerkeren.

Wat er dan gebeurt, is het mooiste moment van het verhaal. Ook de lezer wordt op deze pagina verrast door al het moois dat er bestaat: we hoeven er alleen onze ogen maar voor open te doen en om ons heen te kijken.

Dit prentenboek is een prachtige metafoor voor het leven waarin niet altijd alles precies zo gaat als wij het voor ogen hebben. We kunnen ons daartegen verzetten en dan hebben we het heel zwaar. We kunnen ons er ook aan toegeven en ons vervolgens laten verrassen door al het moois dat het leven voor ons in petto heeft.

Tekst en beeld zijn in dit verhaal perfect met elkaar in balans. Er is geen woord te veel of pagina te vol.  ‘De kattenwandeling’ is ondanks de strijd die er geleverd wordt een zacht en liefdevol verhaal dat het hart verwarmt.

Schrijver en illustrator: Sara Lundberg
Vertaler: Edward van de Vendel
Uitgeverij: Tiptoe Print