Gisteren zag ik een account op Instagram dat foto’s toonde van de stad New York. Door branden in Canada is de lucht in New York en een aantal andere steden ernstig vervuild. En dan hebben we het nog niet eens over de branden in Canada zelf. Een gedeelte ter grootte van België is er dit jaar al afgebrand. Het is een van de redenen waarom ik eigenlijk liever zou wegkijken van het journaal en apps waarop nieuws gevolgd kan worden. Het is te veel: ik weet niet wat ik er aan moet doen en de grote vervuilers die echt het verschil kunnen maken, doen juist niets omdat de economie op dit moment belangrijker lijkt te zijn dan de wereld en de mensen die daarop leven.

Op sommige dagen kan ik dus niet positief zijn, kan ik enkel kijken naar wat er allemaal misgaat. Op andere dagen echter lukt het me wat beter om te zien hoe verandering langzaamaan vorm begint te krijgen. Een groep als Exctinction Rebellion krijgt steeds meer aanhangers: ze zijn niet meer alleen. En ook steeds meer mensen in mijn omgeving lijken zich bewust te worden van het verschil dat zij, hoe klein ze ook zijn, kunnen maken. Dát is hetgeen waar ik me op moet focussen, hoe moeilijk dat soms ook is.

Uit onderzoek blijkt dat klimaatverandering ook een grote impact heeft op jongeren. Ze maken zich grote zorgen over dit onderwerp en dat heeft invloed op hun welzijn. Een van de dingen om dat gevoel tegen te gaan is dat ze kunnen zien dat er ook een kans is op een hoopvolle toekomst: dat niet alles blijft zoals het nu is, maar dat er ruimte is voor verbetering. Het boek ‘De toekomst is van ons’ van  Samuel Hanegreefs en Gert-Jan Oosting helpt hierbij. In dit boek krijgen jongeren namelijk een stem. En dan vooral de jongeren die het heft in handen nemen. Het laat zien dat wat zij doen ook door andere jongeren gedaan kan worden.

Wat zo mooi is aan dit boek is dat het aan de ene kant de urgentie van het probleem laat zien, maar aan de andere kant ook laat zien hoe het nog niet te laat is. In vier delen worden we meegenomen in het probleem dat klimaatverandering heet. In het eerste deel lees je over waar we op dit moment staan. Zo is er het verhaal van Marinel Ubaldo die haar dorp kwijtraakte door een tyfoon. En alhoewel dat vaker gebeurt en het niet het directe gevolg lijkt te zijn van klimaatverandering, is dat wel degelijk zo. En ook dat is één van de sterke punten van het boek: iedere keer wordt er heel duidelijk uitgelegd waarom iets het gevolg van klimaatverandering is.

In het tweede deel wordt verder ingegaan op hoe het zover heeft kunnen komen en wordt er bijvoorbeeld verteld over de Ever Given, de boot die vastlag in het Suezkanaal, met daarop allemaal spullen die vervoerd moesten worden: een blijk van onze consumptiedrift. Ook hier wordt weer haarfijn uitgelegd waarom dat van invloed is op ons klimaat. Er zijn namelijk grondstoffen nodig om al deze dingen te maken en daarnaast moeten ze óók nog vervoerd worden.

In het derde deel leren we waar we naartoe gaan. Daar staat het allersterkste onderdeel van dit boek (vind ik): een beschrijving van hoe de toekomst eruit kan zien. Twee uitersten worden tegen elkaar afgezet. Je leest over hoe de wereld eruitziet als we niets veranderen, maar ook hoe de wereld eruit kan zien als we mét elkaar in actie komen en daadwerkelijk verandering kunnen bewerkstelligen.

Het laatste deel is het deel van hoop: we lezen over hoe jongeren, maar ook hoe volwassenen zich inzetten en wat de impact daarvan is. Uit al die verhalen blijkt dat iedereen het verschil kan maken. Ook ik, ook jij. Het nawoord geeft ons nog extra mee dat we echt hoopvol mogen zijn. We staan niet stil, we gaan vooruit en langzaamaan komt er verandering.

Het boek helpt mij en hopelijk ook vele anderen om het positieve te blijven zien, om niet bij de pakken neer te gaan zitten, maar om zelf ons beste beentje voort te blijven zetten en vertrouwen te houden in onze maatschappij. We kunnen niet niets meer doen, maar met elkaar komen we er! En dit boek helpt ons daarbij.

Schrijver: Samuel Hanegreefs
Illustrator: Gert-Jan Oosting
Uitgeverij: Clavis