Anne Die Hele Drukke werd ik ook wel genoemd in mijn tienerjaren. De bijnaam paste: ik was in gezelschappen behoorlijk energiek. Kwam er iemand voorbij gestuiterd, dan wist je bijna zeker dat ik het was. Maar dat was uiterlijk vertoon. Van binnen was ik namelijk niet die persoon. In mij was het zwaarder en moeilijker, niet stil, dat niet, maar eigenlijk was dat wel naar ik verlangde: naar stilte, naar rust. En tegelijkertijd was ik er bang voor. Want als je stilte en rust toelaat, wat gebeurt er dan met je, wat ga je dan écht voelen? Nog steeds ben ik er niet goed in om stilte en rust toe te laten. Nog vaak genoeg ben ik op zoek naar anders, naar veel vooral en nog steeds kan ik in die valkuil trappen: mezelf bezighouden om maar niet te hoeven voelen. Gelukkig leer ik steeds beter luisteren naar mezelf.

Zo donker als het bij Liedewij is, is het bij mij gelukkig nooit geweest. Van haar hoeft het namelijk niet echt meer: het leven. De dood lonkt. Alles is donker en zwaar, maar de mensen om haar heen merken er helemaal niets van. Misschien haar beste vriendin met wie ze op vakantie is. Het lukt Liedewij namelijk niet om zich volledig te ontspannen op haar vakantie omdat het graf van haar opa geruimd zal worden. Na een poosje beslist ze dat ze naar huis toe moet om nog een laatste foto van het graf te kunnen maken. Terug in Nederland is er een vreemd verschijnsel dat telkens terugkeert: een gouden sigaar die in de lucht verschijnt en steeds dichterbij komt. Zou de sigaar daar speciaal voor haar zijn?

Het verhaal over Liedewij schuurt en voelt ongemakkelijk tijdens het lezen. Liedewijs zorgen zijn echt en tegelijkertijd is ze volledig losgezongen van de werkelijkheid. Soms lijkt Liedewij zonder gevoel te zijn, alhoewel haar gedichten inkt- en inktzwart zijn. Het zorgt ervoor dat je als lezer in een vreemd vacuüm terechtkomt waar je moeilijk uit kunt ontsnappen. Tijd is een vreemd begrip in dit verhaal. Alles loopt door elkaar en tegelijkertijd zien we de aftakeling van Liedewij heel erg duidelijk stap voor stap doorzetten.

Liedewij had een bijzondere band met haar opa. Hij vertelde haar spannende verhalen waar ze als jong meisje niet naar kon luisteren, maar die ze tegelijkertijd heel graag wilde horen. De band met haar opa was complex, ook vanwege de rol die haar moeder in het verhaal inneemt. Wat er precies gebeurd is tussen moeder en opa wordt summier verteld en aan alles voel je dat het niet klopt. Dat zorgt voor wrijving in het verhaal. Liedewij is op een bepaalde manier dol op haar opa en tegelijkertijd voel je dat er iets niet oké is.

Tim Gladdines heeft met ‘Doe mij maar dicht’ een Young Adult geschreven die onder je huid gaat zitten en confronterend is. Op sommige momenten ben je Liedewij en voel je haar donkerte. Op andere momenten voel je het ongemak bij de acties die ze uitvoert en wil je haar toeroepen het niet te doen.

Zwaar en beklemmend zijn zomaar twee woorden die je kunt noemen als je dit werk leest. En toch moet je het lezen, juist vanwege al deze elementen die de depressie van Liedewij zo levensecht en aardedonker maken. Wat een indrukwekkend verhaal.

Schrijver: Tim Gladdines
Uitgeverij: Lemniscaat

Lees ook:

Neem een kip

Mijn moeder is een dekbed