Misschien herken je dat gevoel wel: je voelt je rot en je weet dat er eigenlijk helemaal geen reden voor is, maar toch kun je je er niet overheen zetten. Je blijft je ellendig voelen. Vaak overvalt dat gevoel mij op een zaterdag. Op vrijdag kijk ik uit naar de start van het weekend, naar rust, maar als het dan eenmaal zover is moet ik nog steeds van alles. Het huis is ontploft, we moeten naar zwemles, schaatsles en we moeten rijden naar een korfbalwedstrijd, tussendoor hebben we nog een verjaardag en eigenlijk ben ik gewoon moe.

Ik heb dan ook vooral heel veel zelfmedelijden. Ik vind mezelf zo ontzettend zielig omdat ik het druk heb en niet gewoon even een boek mag lezen. Dat zorgt er ook weer voor dat ik onaardig ben tegen anderen: ja, ook zij moeten eronder lijden. Het lijkt op die dagen wel alsof er een soort wezentje in mij zit dat steeds groter en groter groeit en er is niets wat ik eraan kan doen.

Enzo heeft in zijn buurt ook veel mensen die zich vreemd gedragen. Zijn meester Harro bijvoorbeeld zit niet alleen niet lekker in zijn vel, maar hij is ronduit gemeen en maakt Enzo belachelijk wanneer hij maar kan. Enzo heeft slechts één vriendin, Kira, die ontzettend stoer is en zich van de wereld niets aantrekt. Dat doet Enzo wel, hij is doodsbang voor Yo en Watnou, wiens grote hobby is om anderen in elkaar te slaan. Thuis is het ook niet makkelijk voor Enzo. Zijn moeder moet altijd werken en heeft maar weinig tijd voor hem.

Als Enzo op een dag een metalen voorwerp in zijn rugtas vindt, verandert plotseling alles. Dat metalen ding heeft een speciale kracht waardoor Enzo zich van dak naar dak kan verplaatsen. Daar komt hij Ken tegen die al heel veel lijkt te weten over het Ding en onzichtbare monsters waartegen gevochten moet worden. Enzo heeft veel vragen die maar niet beantwoord worden. Wat is het Ding, wie zijn die onzichtbare monsters en hoe kan het dat zoveel mensen in Enzo’s omgeving steeds onaardiger worden?

Dit boek is het kinderboekendebuut van Thomas van Luyn. In De Volkskrant beschrijft hij hoe hij tegen de deadline aan het aanhikken was en keihard moest werken het boek op tijd af te krijgen. Iets van die gehaastheid krijg je wel mee in dit boek. Het verhaal van Enzo en zijn strijd tegen de onzichtbare monsters raast maar door en door. Dat betekent aan de ene kant dat je je zeker niet verveelt tijdens het lezen van het boek, maar aan de andere kant ook dat er maar weinig ruimte is om op adem te komen. Dat is ergens ook logisch, want die onzichtbare monsters mogen het zeer zeker niet voor het zeggen krijgen, maar naarmate het einde vordert blijven die oni maar komen, wat soms bijna een beetje vermoeiend kan aanvoelen.

Alhoewel het een beetje cliché is: jongen die eenzaam is en absoluut niet populair, wordt superheld, vind ik dat altijd wel lekker. De underdog die boven zichzelf weet uit te stijgen geeft altijd een fijn gevoel, wellicht ook omdat dat bij mij en velen met mij, altijd een beetje een gevoel van herkenning geeft. Je gunt het Enzo dat hij zich beter gaat voelen dan hij nu doet.

Leuk zijn de beschrijvingen van Enzo die met grote regelmaat bij mevrouw Bibi moet aanbellen, omdat hij altijd zijn huissleutel vergeet. Hij is in die gevallen veroordeeld tot het eten van vieze koekjes en luisteren naar saaie verhalen, maar naarmate het verhaal vordert blijkt dat mevrouw Bibi meer weet van het Ding en de onzichtbare monsters dan verwacht. Het is een leuke en ook sterkte twist in dit verhaal.

Tot slot ook nog een compliment voor Sophie Pluim die enerzijds een herkenbare stijl heeft, maar anderzijds een heel andere sfeer en ander geïllustreerde personages weet neer te zetten dan in eerder werk. Ze weet haarfijn de essentie van het verhaal te vangen in haar illustraties en dat is ontzettend knap.

‘Enzo en de strijd tegen de oni’ is een spannend en ook humoristisch verhaal. Ik ben zeker benieuwd naar een mogelijk vervolg waarin de strijd tegen de oni nog heftiger zal worden dan het nu al was.