Ik kan me het gevoel nog goed herinneren: het wachten op een uitslag waarvan je de uitkomst eigenlijk niet wil weten. Kop in het zand en net doen of het er niet is. Klamme handen, buikpijn, een constant aanwezige misselijkheid en een lichte hoofdpijn die niet verholpen wordt door het slikken van paracetamol. Je weet dat alles afhangt van dat ene gesprek, van dat ene moment. Is de uitslag goed, dan is het feest. Is de uitslag niet goed, dan weet je dat het ook goed mis is. Op dat moment, wachtend op, was ik er het liefst vandoor gegaan. Gevlucht voor de situatie zoals hij op dat moment was. Dat vluchtgedrag herken ik nog steeds bij mezelf: als het moeilijk dreigt te worden, ontsnap ik maar wat graag naar een plek waar het probleem niet lijkt te bestaan.

Atlanta gaat er ook vandoor. Ze is elf jaar en haar staat ook zo’n moeilijk gesprek te wachten. Maar Atlanta vlucht niet, ze gaat er vandoor om het aankomende moment te bezweren. Om dat te bereiken moet ze fietsen, niet zomaar een stukje, maar een heel groot stuk. Atlanta heeft van alles bij zich om haar doel te kunnen bereiken: eten, een nachtbeugel en kerstlampjes. Terwijl ze nog maar net begonnen is aan haar queeste, botst ze heel hard tegen Finley aan. Finley vlucht wel: voor pijnlijke woorden en verdriet dat daarop volgde. Het enige wat hij bij zich heeft zijn twee haaientanden. Atlanta komt niet meer van Finley af en de vraag is of dat een vloek of een zegen is.

Wellicht komt de titel ‘Haaientanden’ je bekend voor. Dat kan, want in 2019 was het het Kinderboekenweekgeschenk. Dit prachtige verhaal verdient echter meer: de nieuwe uitgave in hardcover heeft een prachtig omslag gekregen dat geïllustreerd is door Martijn van der Linden, wiens illustraties ook in het boek terug zijn te vinden. Het maakt het verhaal nog rijker.

Anna Woltz weet de spanning perfect op te bouwen in het boek. We ontmoeten Atlanta als ze net begint aan haar fietstocht, maar het blijft lang de vraag waarom ze deze bizarre reis onderneemt. Ook Finley laat nog niet direct het achterste van zijn tong zien. Naarmate het verhaal vordert, leren Atlanta en Finley elkaar kennen en vertellen ze hun verhaal. Dat zorgt voor een diepe verbondenheid tussen deze twee jonge personen, maar ook voor een grote betrokkenheid van de lezer bij hun wel en wee. Het is Anna Woltz gelukt om me in korte tijd het verhaal in te trekken. Ik voelde de urgentie die Atlanta ook voelde, ik voelde haar onrust, verdriet en schuldgevoelens.

‘Haaientanden’ kreeg in 2019 al heel wat lovende recensies en dat is geheel terecht. Het is een prachtig boek dat een plekje verdient in je boekenkast, als het daar al niet allang stond en al helemaal stukgelezen is.