Ik werd geboren als jongste in een gezin van zes en het verhaal van mijn geboorte heb ik heel wat keren moeten horen. Soms voelde het bijna of het mijn verhaal was, iets wat ik zelf nog bewust had meegemaakt. Ik weet niet of het komt doordat ik nummer zes was, maar mijn moeder maakte zich niet zo druk en was gezellig aan het kletsen met de dokter die toen nog aan huis kwam. Op een gegeven moment merkten ze dat er wel erg weinig activiteit was en moest ik als de gesmeerde bliksem gehaald worden: compleet met hard duwen op buiken en dergelijke. Nadat ik er net uit was, huilde ik niet gelijk. Reden genoeg voor behoorlijk wat schrik en de angst dat er iets goed mis met me was. Dat viel gelukkig mee, alhoewel mijn grote broers jarenlang iets anders beweerd hebben. Tsja, het leven van een jongste zusje gaat niet altijd over rozen.

Het verhaal van Wally begint ook met zijn eigen geboorte, of nee, eigenlijk met de zwangerschap van zijn moeder. Ze is namelijk niet gewoon 40 weken zwanger, maar nog veel langer dan dat. Wally weet het moment van geboren worden allemaal nog precies, omdat hij er in eerste instantie nog niet zoveel zin in heeft. Op een gegeven moment stopt hij zijn verzet echter en komt ter wereld: een jongetje dat de wereld ziet met een unieke blik en binnen dat blikveld allerlei avonturen beleeft.

Ik houd van dit soort boeken waarin er een dunne lijn loopt tussen fantasie en werkelijkheid en jij je als lezer afvraagt wat nu werkelijk gebeurd is en wat niet. Tegelijkertijd maakt dat niet uit voor het verhaal. Wally de Doncker, schrijver van zijn eigen leven, neemt ons mee op reis door zijn kleuterperiode en samen met hem maken we van alles mee: de oppas die zijn stukjes vlees voorkauwt, zijn eerste verhuizing omdat zijn vader een nieuwe baan krijgt en de lieve juffen en behoorlijk minder lieve juf op de kleuterschool die soms een beetje Bulstronkiaans aanvoelt. Zware  gevoelens en verdrietige gebeurtenissen worden niet gemeden, maar toch wordt alles met een soort lichtheid en een milde vorm van humor beschreven zodat het niet te hard aankomt.

De illustraties in het boek van Miou-Miou van den Bossche onderstrepen die eerdergenoemde dunne lijn nog eens. We zien foto’s uit Wally’s jeugd (tenminste, dat neem ik aan) die bewerkt zijn tot collages waarin fantasie en werkelijkheid elkaar ontmoeten. Dat is prachtig om te zien en past perfect bij het verhaal dat verteld wordt.

Het is jammer dat het boek zo dun is. Na een paar uur lezen moest ik het leven van Wally al dichtslaan, omdat er niets meer te vertellen was. Gelukkig begreep ik van de schrijver zelf dat dit niet het einde is, maar dat er nog een deel komt. Ik kijk er reikhalzend naar uit.

Schrijver: Wally de Doncker
Illustrator: Miou-Miou van den Bossche
Uitgeverij: De Eenhoorn