Regels en ik hebben een haat-liefdeverhouding. Er zijn ontzettend veel regels die ik stom vind en die ik met liefde zou willen overtreden. Alhoewel ik me soms heel rebels voel, ben ik als puntje bij paaltje komt helaas meer een held op sokken. De regels met voeten treden zit niet in mijn aard en tot mijn eigen grote frustratie doe ik vaak precies datgene wat gedaan moet worden. Misschien dat ik daarom herkenning én ergernis voelde bij het leren kennen van Linus Baker, een man die de regels altijd volgt.

Linus Baker is de hoofdpersoon van het boek ‘Het weeshuis in de azuurblauwe zee’ en na vele recensies gelezen te hebben waarin dit werk bejubeld werd, heb ik het boek ook aangeschaft om het te gaan lezen. In dit verhaal krijgt Linus Baker de opdracht naar een weeshuis te gaan om daar te kijken of de zes jongeren die daar wonen en magisch begaafd zijn wellicht een gevaar voor de samenleving zouden kunnen zijn.

Linus gaat een maand naar het eiland en ontmoet daar de jongeren en de directeur van het weeshuis, Arthur Parnassus, die koste wat kost sluiting van het tehuis wil voorkomen. Naarmate de maand vordert, komt Linus steeds meer met zichzelf in de knel. Moet hij, zoals altijd, de regels volgen of moet hij opkomen voor datgene wat (of diegenen die) hij naarmate de tijd vordert steeds belangrijker gaat vinden?

Die Linus Baker. Met hem had ik dus ook zo’n haat-liefdeverhouding. Ergens merkte ik namelijk wel dat hij humor had en gevangen zat in zijn eigen systeem en andermans regels, maar aan de andere kant vond ik hem ook gewoon niet gelijk sympathiek en duurde het even voor ik hem leuk ging vinden. Later in het boek echter leren we een heel andere Linus kennen.

Een recalcitrante versie eigenlijk, en wat is die leuk! Die verandering gaat heel geleidelijk. Eigenlijk zo geleidelijk dat Linus Baker er zelf ook van schrikt. Die verandering die gaandeweg het verhaal plaatsvindt, de humor, de sympathieke personages uit het boek, de strijd die de jongeren moeten leveren om deel uit te mogen maken van de maatschappij: dat alles zorgt ervoor dat dit een steengoed verhaal is geworden.

Niet alleen is het boek steengoed, het verhaal is ook nog eens verschrikkelijk actueel, helaas. De zes jongeren met hun magische begaafdheid zijn anders dan bekend en daarom worden ze op voorhand buitengesloten. Jeroen Dera schreef onlangs in een van zijn columns in de Volkskrant dat literatuur en burgerschap meer aan elkaar verbonden zouden moeten worden en alhoewel dit boek een grote mate van fictie met zich meedraagt, weet ik zeker dat hier een brug geslagen moet kunnen worden met onze realiteit waar grote groepen mensen momenteel buitengesloten worden. ‘Het weeshuis aan de azuurblauwe zee’ is een indrukwekkende Young Adult die je zeker niet onberoerd zal laten.