Een tijdje geleden schreef ik dat het niet erg is als je een gedicht niet gelijk snapt. Je mag er best even over nadenken en als je het dan nog niet snapt is er ook nog steeds geen man overboord. In het geval van de bundel ‘Kapitein in hangmat’ van Kasper Peters had ik inderdaad die tijd nodig om achter de betekenis van bepaalde gedichten te komen en in sommige gevallen is het me nog steeds niet gelukt. Misschien komt dat ook wel nooit.

Wellicht komt het niet altijd begrijpen door de dromerige metaforen die Kasper Peters weet te gebruiken in zijn werk. Mijn oudste dochter had de eer een gesigneerd exemplaar van hem te krijgen, waarin hij eindigt met de woorden ‘Lang leve het dagdromen’. En inderdaad: als je de bundel van Peters leest, zie je hem voor je in zijn hangmat, al dagdromend omringd door natuur. Die natuur is een telkens terugkerend thema in de bundel. Niet het grootse, maar juist de natuur die je vanuit je tuin, vanuit je woonkamer beziet: vogels die rondvliegen, katten die cadeautjes komen brengen of de wolken en de sterren in de lucht.

Ieder gedicht dat je leest is een spel met taal en dat is genieten. Veel gedichten zijn licht of grappig, maar soms kan er opeens een gedicht tussen zitten dat ontroert, zoals ‘verhalen’:

‘er is een oma met te veel lichaam
om haar lijf
als ze opstaat schrikt ze van de spiegel
ze is vergeten wie ze was

waar ze woont weet ze niet meer
maar wel waar de ronde steen
gevonden is en in welk weer
ze voor het eerst ging fietsen

met zoveel verhalen in je hoofd
is er geen plek meer voor vandaag

oma’s hoofd is een verzameling
het is lang geleden dat ze iets vond
voor een nieuw verhaal’

Door het lezen van ‘Kapitein in hangmat’ waan je jezelf al lezend in de hangmat terwijl je mee op reis wordt genomen in de dagdromen van Kasper Peters.
Lang leve het dagdromen!