Op weg naar huis vanuit Denemarken reden we in Duitsland een route binnendoor om zo grote files te vermijden. We kwamen door heel wat kleine dorpjes waar slechts een paar huizen en wat winkeltjes stonden. Tijdens de autorit overviel me een gedachte die me wel vaker overvalt: wat zijn er toch veel mensen die van alles meemaken. Zo veel verhalen, zo veel plezier, maar ook zo veel verdriet.

In het boek ‘De jongen met de negen wensen’ lezen we over Leo en zijn verhaal. En alhoewel dat verhaal misschien niet echt is, is de problematiek voor heel wat kinderen helaas maar al te herkenbaar. Leo’s ouders zijn namelijk gescheiden. Zijn vader is druk met zijn nieuwe gezin en zijn moeder is letterlijk ziek van de scheiding en heeft geen ruimte om voor Leo te zorgen. Op school is Leo ook al niet zo populair. Genoeg zorgen dus. Op een dag komt hij zijn voetbalheld tegen en die geeft hem de mogelijkheid negen wensen te doen. Leo is daar dolblij mee, maar uiteindelijk blijkt het nog helemaal niet zo makkelijk om te wensen wat je écht nodig hebt.

Leo’s verhaal ontroerde me: hij was als een drenkeling op een schip waar niemand naar omkeek. De wensen waren er dan wel, maar hadden niet het effect dat hij voor ogen had. Constant probeerde hij van alles met de beste intenties en toch mislukte het dan. Daar irriteerde ik me dan ook weer aan, juist omdat ik het hem zo gunde dat het goed zou komen.

Wat zich echter heel mooi door het verhaal heen ontvouwt, is een netwerk van mensen om Leo heen dat door bepaalde gebeurtenissen tot inzichten komt en dat hem uiteindelijk helpt. Niet de wensen zelf bieden oplossingen, maar na iedere wens komt Leo ongemerkt op een bepaalde manier dichterbij een oplossing. Dat spel is in dit verhaal ijzersterk.

Wat ook ontzettend mooi omschreven is, is de loyaliteit van Leo naar zijn moeder toe. Hij heeft haar beloofd anderen niet te betrekken bij haar ziekte en dat doet hij dan ook niet, hoezeer hij ook met zijn rug tegen de muur staat. Voor Leo moet je wel respect hebben.

Misschien klinkt het boek nu heel zwaar, maar dat is zeker niet zo. Het thema is pittig en is misschien best confronterend voor sommige kinderen om te lezen. Toch is het verhaal tegelijkertijd heel mooi omschreven met veel humor en lichtheid. Ik kon dan ook niet stoppen met lezen en las het verhaal binnen een dag uit.

‘De jongen met de negen wensen’ is een fijn boek voor kinderen vanaf tien jaar en laat zien dat er, hoe alleen je je soms voelt, altijd mensen zijn die je willen helpen. Dat alleen al kan voor heel wat kinderen helpend zijn.