Mijn oudste was de laatste tijd ‘uit’ wat betreft boeken lezen. Dat was even wennen voor me, want ze was altijd de grootste boekenwurm die ik kende. Maar nu wilde ze geen tips meer van me aannemen en zei ze dat het stom was dat ik het altijd alleen maar over boeken had. Ook wilde ze absoluut niet voorgelezen worden. Wat ik toen heb gedaan vond ik best heel moeilijk, maar ik heb het losgelaten. Nou ja, meestal. Ik kon het namelijk niet laten om haar boeken te tippen. Ik noemde daarbij echter alleen de titel van het boek en zei: ‘ik denk dat dat iets voor jou is’. Verder deed ik niets. Ik schrijf dit stukje in de verleden tijd, besef ik me nu. Dat komt denk ik omdat ik pas geleden opeens weer een boek mocht voorlezen en dat ze dat boek leuk vindt. Ik hoop dan ook dat door haar los te laten, ze weer bij me komt met betrekking tot dit onderwerp.

Waarom ik dit vertel? Omdat ik eraan moest denken toen ik het leesgroeidagboek doorbladerde dat geschreven is door Inge Umans en Nadine Heidbrink. In dit boek kunnen leerlingen in de basisschoolleeftijd namelijk zelf bijhouden welke boeken ze gelezen hebben en daar verschillende opdrachten bij uitwerken. Bij ieder boek dat je gelezen hebt, kun je een stukje van de staart van de Leestijger inkleuren om zo je vorderingen bij te kunnen houden. Het is een mooi instrument voor kinderen om zelf hun eigen leesroute bij te houden en het maakt het goed inzichtelijk voor ouders én docenten welke boeken kinderen gelezen hebben en waar hun voorkeuren liggen.

Die worsteling die ik hierboven beschrijf is namelijk niet uniek. Heel wat ouders en docenten weten niet wat kinderen beweegt en hebben zelf ook de kennis niet om hun leerlingen of kinderen weer aan te zetten. Een dagboek als dit kan helpen. Het nodigt ten eerste uit tot reflectie en vervolgens, als het op die manier wordt ingezet, tot gesprek. Mij lijkt het nog leuker om het boek met elkaar in te vullen: maak er in je klas een challenge van of gebruik het thuis als gezinsleesgroeidagboek (mooi woord toch?). Wie las wat en wat is je mening daarover? Laat het dagboek rondslingeren en pak het er zo nu en dan eens bij.

Ik kan me voorstellen dat je nieuwsgierig bent naar wat er ongeveer in het boek staat. Dat kan ik je vertellen. Voor ieder boek kun je kort invullen hoe het boek heet, wie de auteur en illustrator is, wat voor soort boek het is en wat het genre is. Daarnaast kun je ook een aantal pootjes (sterren) aan het boek geven. Naast die basisopdracht zitten er achterin stickers met opdrachten die je in het boek kunt plakken. Zo is er de opdracht ‘Wat zou je vragen als de schrijver hier op bezoek zou zijn?’ Of ‘Met wie uit het verhaal zou jij graag bevriend zijn?’ Ook staan er nog andere opdrachten door het boek heen verspreid, zoals ‘Wat is je top drie?’ en ‘Hoe zou de cover van jouw boek eruit zien?’ Natuurlijk mag ook een boekenbingo niet ontbreken. Het hele boek is aantrekkelijk en uitnodigend geïllustreerd door Joris Thys.

Ondanks dat ik mijn eigen dochter ruimte heb gegeven om zelf haar weg te vinden, vind ik dit dagboek een waardevol middel om het met elkaar te hebben over boeken, over avonturen die je aan de hand van die boeken beleeft. En wil je even niet in gesprek gaan met elkaar? Dan kun je nog lekker het ‘Leeslied’ luisteren waarvan de QR-code in dit boek staat. Dat laat horen (en zien) dat lezen daadwerkelijk een feestje is.

Schrijvers: Inge Umans & Nadine Heidbrink
Illustrator: Joris Thys
Uitgeverij: De Eenhoorn