Als kind vond ik de geboorte van Jezus een van de mooiste Bijbelverhalen die er bestond. Dat kwam omdat het allemaal zo feestelijk was: een kindje werd geboren, speciaal voor ons en daarvoor kwamen de engelen naar aarde om zijn komst te bezingen. In de stal leek het helemaal nooit koud te zijn en het was er ook nog eens gezellig, want van heinde en verre kwamen herders en wijzen het kindje cadeautjes geven. Dat ik zelf met kerst van de kerk ook een zakje met lekkers kreeg, maakte het genot compleet. Wat een schitterend verhaal toch van dat kindeke Jezus.

Nu doe ik al heel veel jaren niets meer met Kerst. We gaan niet meer naar de kerk en het verhaal van Jezus komt alleen tot ons via de kinderen die er op school over horen. Een klein kerststalletje staat nog wel bij ons op het dressoir, maar dan wel met toevoeging van een T-rex die het kindje ook komt bewonderen. De magie die ik vroeger voelde is niet meer aanwezig, helaas.

Tót ik vorige week het boek ‘Maria’s kerstverhaal’ opgestuurd kreeg. Dit boek van Mathilde Stein en Sophie Pluim vertelt het verhaal over de geboorte van Jezus vanuit het perspectief van Maria. Op de voorkant staat een jonge vrouw met haar handen in de zij en een blik in haar ogen die laat zien dat met haar niet te sollen valt. Op de achterkant van het omslag staat beschreven dat het verhaal gaat over een meisje van veertien, vijftien jaar dat plotseling te horen krijgt dat ze een kind krijgt van God en dat je je dat maar eens moet zien voor te stellen.

Nou, dat ging ik gelijk doen: tsjonge, zo jong (had ik dus zelf ook nog nooit bij stilgestaan)en ja, zomaar zwanger (had ik al wel regelmatig bij stilgestaan) en dat in combinatie met die blik. Nee, ik had pittige verwachtingen van het boek toen ik begon met lezen.

Eenmaal aan het lezen geslagen, stelde ik mijn verwachtingen al snel bij. Dit verhaal ging niet over een boze of verdrietige Maria. Dit boek gaat over Maria die inderdaad niet weet wat haar overkomt, maar snel genoeg weet dat dit de weg is die ze moet gaan en die ze zal gaan. Misschien heel even met twijfel, maar al snel vol vertrouwen en vol liefde voor dat kleine wezen dat in haar buik groeit.

Ik werd volledig meegevoerd door het verhaal, door de prachtige illustraties van Sophie Pluim en door de snedige, humoristische taal van Mathilde Stein die zelfs in een heel ander genre dan we van haar gewend zijn, overeind blijft staan. Ik las en las en kwam uit bij het moment dat Jezus werd geboren en dat Maria hem in zijn armen sloot en de overweldigende liefde voelt voor háár zoon. En dat moment, met de tekst van Stein en de meest warme illustratie ooit van Pluim, op dát moment voelde het kerstverhaal voor mij opeens weer zoals vroeger. Ik werd warm van binnen, gloeide een beetje en had een kleine glimlach op mijn gezicht. Dat was weer zomaar even kerst voor mij. En toen ik het daarna voorlas en later nog een keer zelf las (het is niet zo’n dik boek), voelde ik dat nog een keer: die sprankel, dat kerstgevoel. Wat was het fijn dat weer eens te ervaren.

‘Maria’s kerstverhaal’ is een schitterend verhaal verteld vanuit een perspectief dat het verdient alle aandacht te krijgen. De illustraties zijn hartverwarmend en nemen je mee naar een wereld waarin alles weer mogelijk is. Het is magisch en dat is, in combinatie met de nuchtere schrijfstijl waarin het verhaal geschreven is, geweldig. Die magie komt onder meer tot uiting op het moment waarop een engel verschijnt aan de herders en de hoofdherder kort een uitspraak van deze bode van God in twijfel trekt. De lezer ziet de engel niet, het licht is te overweldigend, maar zijn nuchtere tekst zet herders en lezers met beide voeten op aarde.

Dit verhaal mag wat mij betreft het hele jaar door wel verteld worden, zo heb ik ervan genoten. En wat zou ik graag met Pasen het verhaal van de andere Maria horen uit de handen van Stein en Pluim.

---

Schrijver: Mathilde Stein
Illustrator: Sophie Pluim
Uitgeverij: Lemniscaat

---

Lees ook:

Ze hadden hun schaapjes geteld

Een zwaluw in de winter