Maksie
Nog voor ik de kans kreeg ‘Maksie’ te lezen, was het boek al voor mijn neus weggegrist. Ene Lot van Mechelen pakte het, begon erin en las het in één ruk uit. Dat gebeurt wel vaker met sommige boeken, maar over dit boek was Lot wel heel erg enthousiast. In deze recensie zul je ook zo nu en dan van haar horen waarom ze dat vond.
‘Maksie’ gaat over een heel schattig hondje dat in een dierenwinkel woont. Met grote regelmaat staan er oude dametjes voor de winkel die Maksie wel willen kopen. Maar Maksie zelf moet daar niet aan denken: hij wil alleen gekocht worden door een grote, stoere baas. Eigenlijk zou hij het liefste een baas willen zoals agent Ben van de televisie. Op een dag besluit Maksie zelf op zoek te gaan naar zo’n stoer baasje, maar of het hem lukt er eentje te vinden?
Ook ik ben enthousiast over het boek. Mijn eerste kennismaking met Mathilde Steins werk was het fijne boek ‘Pluk en Pluis, de weg naar terug’ en daarna las ik, samen met de kinderen, nog meer werk van haar hand. Steins kracht zit hem volgens mij in de combinatie van spanning en humor die ervoor zorgt dat kinderen maar wat graag door willen lezen.
Aan Lot vroeg ik uiteraard ook waarom ze dit boek zo leuk vond. Dit was haar antwoord:
‘Ik vond het echt superleuk.’ Waarom? ‘Het is zo’n leuk verhaal waarvan je denkt dat het op een bepaalde manier afloopt, maar dan loopt het toch helemaal anders! Op de voorkant van het boek staat een grote man, dus ik dacht dat dát Maksie was. Dat was dus helemaal niet zo.’
Dat antwoord vond ik nogal grappig, want inderdaad: als je de achterkant niet leest, zou je zomaar kunnen denken dat het boek draait om die man en niet om het hondje dat afgebeeld staat. Zodra je begint, wordt echter al snel duidelijk dat het verhaal echt om dat beestje draait. Wat ik vooral kan waarderen, is dat ‘Maksie’ echt wat weg heeft van een slapstick: Maksie rent zijn droombaas achterna die niet achtervolgd wil worden. En Maksie op zijn beurt wordt weer constant achtervolgd door een oud vrouwtje, waar het hondje zelf weer niks van wil weten.
De illustraties van Jan Jutte versterken dat sfeertje nog eens. Het is bijzonder vermakelijk om te zien hoe de achtervolging in beeld wordt weergegeven. Met name de afbeelding in het midden van het boek past hier helemaal in thuis.
Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Maksie. De illustraties geven het beeld van de achtervolging werkelijk weer. Dat maakt dat de afbeeldingen ons andere informatie geven dan de geschreven tekst. Dat kan voor kinderen misschien best wat verwarrend zijn: als je alleen de tekst leest en niet goed kijkt naar wat er is getekend, krijg je dan wel het hele verhaal mee? Aan de ene kant is dit juist de kracht van het verhaal, omdat wij alwetend zijn: dat wat Maksie niet weet, hebben wij als lezer allang in de gaten. Dat roept op tot echt meeleven: ‘Pas op, Maksie! Dit zou zomaar fout kunnen gaan!’
Het kan voor de wat haastige lezers echter ook zorgen voor verwarring. Zo’n lezer is Lot ook. En dat kwam ook naar voren toen ik nog wat verder doorvroeg over haar mening:
‘Het was soms best wel een beetje een drama, bijvoorbeeld aan het einde. Dan wist ik soms even niet zo goed meer wat er gebeurde, maar tegelijkertijd was het een super, super, super, super, superduperleuk boek.’
Voor zulke lezers kan het geen kwaad als je als ouder of docent toch nog even meeleest, waardoor ze toch dezelfde leeservaring hebben zoals hierboven beschreven. Maar uiteindelijk ben ik het gewoon eens met Lotje: ‘Maksie’ is een super, super, superduperleuk boek. Of zoals Lotje antwoordde op mijn laatste vraag:
Ben je benieuwd naar meer verhalen over Maksie? ‘599 keer ja!’
Schrijver: Mathilde Stein
Illustrator: Jan Jutte
Uitgeverij: Lemniscaat
