De trein van vier over twaalf
Ik denk dat ik een jaar of achttien was, toen mijn vader mij een weekendje meenam naar Londen. Op de eerste avond gingen we naar de musical ‘Les Miserables’, ergens in een prachtig oud theater met een ronddraaiend podium. Na de musical wilde mijn vader met mij de pub induiken, maar ik was moe en zei dat ik naar het hotel wilde. De rest van het weekend was fijn en we maakten van alles mee met elkaar.
Twee jaar later stierf mijn vader en ik kon niet anders dan denken aan die ene avond in Londen: hij wilde met mij mee naar de pub en ik zei nee. Ik had zijn teleurstelling wel gezien en in mijn hoofd werd de spijt steeds groter: waarom had ik nou niet gewoon ja gezegd? Wat was ik nu voor saai persoon dat ik niet eens met mijn vader naar de kroeg wilde? Nog steeds kan ik er met enig verdriet op terugkijken. Ook al weet ik nu dat het leven loopt zoals het loopt, toch zou ik, als ik de tijd terug kon draaien, zonder aarzelen met mijn vader de kroeg in duiken.
In ‘De trein van vier over twaalf’ heeft de twaalfjarige Nicolaus ook te maken met spijt. Zijn moeder is ziek en wordt niet meer beter. Sterker nog: Nicolaus’ moeder staat op het punt te overlijden. Nicolaus kan er niet mee omgaan en gaat ervandoor. Hij drukt op een rode knop bij de lift en daarmee komt de tijd stil te staan. Met een speciale trein kan Nicolaus door de tijd reizen: naar het verleden of naar de toekomst. Nicolaus kiest voor het verleden en probeert zo zijn moeder te waarschuwen én de gebeurtenissen waar hij spijt van heeft te veranderen. Of dat werkt is alleen nog maar de vraag.
Er verschijnen de laatste tijd veel boeken met het thema ‘verlies’ en ook dit boek kan in die rij geschaard worden. De thematiek van die boeken blijft altijd actueel, omdat we in ons leven helaas vaak te maken hebben met verlies en omdat er altijd kinderen zijn die worstelen met alle gevoelens daaromtrent. Het is interessant te lezen welke verschillende invalshoeken er gekozen worden om dit onderwerp onder de aandacht te brengen. In dit boek speelt magie een rol. Normaal is de plek waar Nicolaus komt alleen voor de gestorvenen, maar deze jongen heeft een uitzonderingspositie.
Ik vond het zo herkenbaar om te lezen over die kleine momenten waarvan Nicolaus zo’n spijt heeft. Dat je niet anders kunt dan denken aan dat ene moment waarop jij het verknald hebt. Het raakte me, net als andere onderdelen uit het boek me raakten. Het onvermijdelijke afscheid dat eraan komt, het troosteloze wachten op dat ene moment waarbij je je helemaal leeg voelt van binnen. De schrijver heeft die momenten feilloos weten te vangen in het verhaal.
Soms had het verhaal wat meer verdieping mogen krijgen. Bij het treinstation zijn vier bewakers die Nicolaus willen stoppen. Gelukkig (en hoe symbolisch) kunnen ze niet tegen licht. Iedere keer als Nicolaus naar beneden gaat, komt hij hen tegen, maar het blijven vlakke personages. En zo is het met meer personen die ik graag iets beter had leren kennen. Ik denk dat het verhaal er nóg beter van was geworden.
De opmaak van de tekst was fijn om te lezen: voldoende afstand tussen de woorden en de pagina’s niet te vol gepropt met tekst. Het maakt dat het verhaal vlot leest en ook voor de wat minder geoefende lezer toegankelijk is.
Uiteindelijk is ‘De trein van vier over twaalf’ een boek dat me bijblijft, omdat de onmacht van Nicolaus en zijn gigantische verdriet zo goed in woorden zijn gevangen. Zijn verdriet werd even mijn verdriet en deed me zelf in die trein willen stappen om uiteindelijk toch met mijn vader in die pub te kunnen eindigen.
Schrijver: Conny Palmkvist
Vertaler: Lammie Post-Oostenbrink
Uitgeverij: Kluitman
Lees ook:
2 gedachten over “De trein van vier over twaalf”