Na een lange dag werken, vind ik het heerlijk om me in de avond op de bank te nestelen. Kopje thee erbij, chocola en dan het liefst met die oude, wollen trui aan die zo lekker zit. Die trui prikt niet, is gerieflijk en zorgt ervoor dat ik het niet koud heb. Dat gevoel: zo comfortabel, helemaal op je gemak kun je ook hebben als je bepaalde series leest. Het fijne aan series namelijk, is dat je niet opnieuw alle hoofdpersonen hoeft te leren kennen. Vanaf de eerste pagina zit je al in het verhaal om gelijk weer op weg te gaan met alle personages die je door de tijd heen lief zijn geworden.

Zo is het ook met de fijne serie van ‘Mus & Kapitein Kwaadbaard’. Direct na het verschijnen van het derde deel kocht ik het boek. Helaas moest ik geduldig zijn. Eerst pikte mijn dochter het boek in en nadat ik het las, maar nog voordat ik erover kon schrijven, moest het boek al weer naar mijn broer toe die het daar samen met zijn kinderen las. Nu is het weer thuis en staat het te schitteren in de boekenkast naast de andere twee delen.

In ‘Mus & Kapitein Kwaadbaard en de Amorfe’ maken we kennis met een prachtig schip dat volledig van glas is gemaakt. De kapitein van het schip, Nero, nodigt Mus en de bemanningsleden van de Cobra uit om mee te gaan naar Parasela, een drijvende stad in de oceaan. Op dat eiland zal het Tetra Toernooi plaatsvinden, waar verschillende schepen (en hun bemanningsleden uiteraard) het tegen elkaar opnemen. Dat toernooi is echter niet helemaal zonder gevaar, sterker nog: het kan letterlijk levensgevaarlijk worden. Mus twijfelt. Is het wel verstandig om mee te doen aan een toernooi dat zo gevaarlijk is?

Wat zo fijn is aan dit boek is dat alle vertrouwde onderdelen weer terugkeren. De fijne woordgrapjes die Kevin Hassing precies goed weet in te zetten, Kromme Kareltje die weer lekker vies bezig is, maar van wie iedereen fan is, de fijne band tussen Mus en Kapitein Kwaadbaard en de Buffel die onwrikbaar overeind blijft staan. Lezen in Mus & Kapitein Kwaadbaard voelt als dat behaaglijke kledingstuk waar je je helemaal in op je gemak voelt.

En toch… schuurde het van tijd tot tijd. Het verhaal is prachtig, maar het is niet allemaal rozengeur en maneschijn. Mus krijgt te maken met verlies, verdriet en verraad en dat is moeilijk voor haar én voor de lezer. Ik vond het soms best even ingewikkeld dat niet alles verliep zoals ik hoopte. Tegelijkertijd is dat goed, dat een verhaal wringt. Mus groeit op en wij groeien met haar mee. En ook Kevin Hassing groeit in dit verhaal. Hij durft keuzes te maken die niet automatisch makkelijk zijn, maar het verhaal wel sterker maken en ook meer intrigerend. Het maakt dat ik nog meer uitkijk naar het vierde deel.

Wat ook nieuw én leuk was, was de aanwezigheid van #teammus in het verhaal. Een leuk knipoogje naar de Team Mussers die op de sociale media hun liefde voor Mus & Kapitein Kwaadbaard niet onder stoelen of banken steken. Wat nog meer leuk is, maar vooral ook heel erg mooi, zijn de illustraties van Linde Faas. Er zijn heel wat mooie omslagen van boeken, maar dit is toch wel een van de mooiste. Zoals altijd weet Linde Faas te bekoren met het prachtige kleurgebruik en de dromerige afbeeldingen.

Een vierde én een vijfde deel is aangekondigd en ik ben benieuwd naar wat Kevin Hassing nog voor ons in petto heeft. Wordt het een gevalletje van ‘kill your darlings’ of wordt het een eind als in een sprookje? Eén ding is zeker: deze serie zit me als gegoten.