Voor het huis waar ik als kind woonde, lag een sloot. In die sloot dreef altijd een soort huisje in het water. Ik vond dat fascinerend, want ik zag er nooit iets in of op zitten. Een keer in de zoveel tijd kwam er een man langs die zijn lieslaarzen aantrok, de sloot inging en het huisje leegmaakte. Toen ik mijn moeder vroeg wie die man was en wat hij precies deed zei ze dat het een rattenvanger was die muskusratten kwam halen.

Naar aanleiding van deze herinnering belde ik mijn moeder op om te vragen of die juist was. Ik vroeg of de rattenvangers bij ons werkten met klemmen, zoals ik eerder in een filmpje zag waarin werd uitgelegd wat een rattenvanger precies deed (want ze bestaan nog steeds, zoek maar eens op internet). Dat was niet zo: de ratten kwamen in dat huisje terecht, konden er niet meer uit en verdronken vervolgens. Een gruwelijke dood die je ook een rat niet toewenst. Maar als kind dacht ik daar niet over na. Het was voor mij net zo normaal als de slakken die we vingen in onze achtertuin voor een heuse slakkenrace of de muizen die ik soms over zolder hoorde tippelen als ik op bed lag. Dat er ook nog zoiets als natuur bestond in de stad, daar stond ik lang niet bij stil. Voor mij stond de stad juist voor het eruit weg zijn.

Dat die natuur er wel degelijk is, laat Auke-Florian Hiemstra zien in het boek ‘Perronpapegaaien & Krekelcriminelen’. Hiemstra laat je de stad zien zoals je hem nog niet eerder had aanschouwd: een wereld op zich waarin vogels, insecten, planten, zoogdieren en ga zo maar door onderdeel zijn van het leven dat zich daar afspeelt. In dertien hoofdstukken word je als lezer meegenomen in een wandeling door de stad, waarin er niet wordt gevraagd voor je uit te kijken, maar juist naar de grond of in de lucht of op alle andere niet gebaande paden. Als je daar naar kijkt, gaat er een wereld voor je open.

Zo vertelt Auke-Florian Hiemstra bijvoorbeeld over vossen die in de stad leven en in steeds grotere getale aanwezig zijn. Of  je leest over de manieren waarop slimme vogels menselijke interventies weten te omzeilen om toch maar gewoon hun nestje te kunnen bouwen. En wist je dat slakken in de stad toch een andere smaak qua huizen hebben dan hun soortgenoten op het platteland?

Over dat alles wordt geschreven met een heel groot enthousiasme. Soms geeft dat een wat rommelig effect. Opeens ben je zomaar de draad kwijt. Het is echter nooit moeilijk die draad weer terug te vinden. Want door diezelfde uitbundige schrijfstijl is het moeilijk te stoppen met lezen. Hiemstra neemt je écht mee op excursie. Het lijkt bijna of je zelf in de stad loopt en alles om je heen ziet. De illustraties van Annette Fienieg en de foto’s in het boek dragen daar aan bij. Het maakt het geheel nog levendiger.

Uit de verschillende verhalen blijkt maar weer eens hoe funest al ons zwerfafval is voor de dieren die in de stad leven (en ook de dieren daarbuiten, uiteraard). Soms lijkt het voor dieren een slimme oplossing te zijn om afval te gebruiken, maar bijna altijd lopen de verhalen slecht af. Wat wij mensen doen, heeft grote invloed op het leven in de stad en ook dat verhaal gaat Auke-Florian Hiemstra niet uit de weg.

‘Perronpapegaaien & krekelcriminelen’ is een schitterend boek om in je klas te hebben. Er staan ontzettend veel weetjes in waar je je dag mee kunt beginnen (of kunt eindigen of alles daartussenin). Daarnaast is het een mooie aanleiding om daadwerkelijk met je klas op safari te gaan in stad. Neem je leerlingen mee naar het station, naar de winkelstraat, naar het park en naar het water en zorg ervoor dat ze de stad zien zoals ze hem nog nooit gezien hebben. Dat wordt een makkie met dit boek bij de hand.