Pony
Ik heb niks met paarden. Nooit gehad ook. Nimmer heb ik de behoefte gevoeld om op een paard te zitten of om een paard te kammen of wat dan ook. Het zit er gewoon niet in. Toen het nieuwe boek van R.J. Palacio dan ook uitkwam, voelde ik dan ook niet direct de behoefte om naar de winkel te rennen en het boek te kopen. Het boek heet namelijk ‘Pony’ en er staat heel groot een hoofd van een paard op de voorkant. Door de vele positieve recensies echter, begon ik te twijfelen en zeker toen Maaike de Vries (wijsmettaal) er een post aan wijdde met slechts één of twee zinnen, waarvan de boodschap was dit boek te kopen, heb ik me er toch maar aan gewaagd.
In het boek ‘Pony’ speelt Silas de hoofdrol. Hij woont samen met zijn vader die midden in de nacht mee wordt genomen door drie vreemde mannen. Silas’ vader drukt hem op het hart thuis te blijven en zijn vader niet te gaan zoeken. Hij belooft na een week weer naar huis te komen. Als Silas echter de ochtend daarna wakker wordt, staat er een heel bijzonder paard voor zijn deur. Dat doet van alles met Silas. Hij besluit zijn vaders bevel in de wind te slaan en naar hem op zoek te gaan.
Het duurde nogal een poosje voor ik in het verhaal kwam. Het verhaal voelt aan als een western en dat genre heeft niet automatisch mijn interesse. Toch bleef ik doorlezen: ik wilde weten waarom iedereen dan toch zo lyrisch is over dit verhaal. En op een gegeven moment kwam er dan inderdaad in het verhaal een omslagpunt: ik kon niet meer stoppen met lezen en werd volledig gegrepen door het verhaal. De gevoeligheid van Silas, de onuitgesproken maar rotsvaste liefde tussen hem en zijn vader en de onwrikbare vriendschap tussen Silas en Middelwant.
Het is onmogelijk om veel over het verhaal te vertellen zonder er te veel over weg te geven, dus dat doe ik dan ook niet. Wat wel gezegd kan worden is dat het een verhaal is over liefde, maar ook over loslaten. Over houden van, maar ook over oneindig gemis en in dat alles een weg zien te vinden. Dat alles weet Palacio in een prachtige en zachte en ook troostende taal weer te geven, waardoor ik me als lezer ook getroost voelde.
Het begin van hoofdstuk twee begint met het citaat:
‘Ik hou van jou is een verhaal waar geen eind aan komt’.
Dat citaat is voor mij misschien wel de kern van het boek. Dat ondanks verlies en gemis het houden van door blijft gaan, omdat er misschien wel een einde is, maar ook daarna het houden van nog door kan blijven gaan.
‘Pony’ is een prachtige Young Adult die een hele mooie opmaat kan zijn naar de ‘volwassen’ literatuur vanwege de dieperliggende thema’s en de taal in het boek.