Nog net voor het kerstgeweld en de daaropvolgende vakantie weer losbarst deel ik met jullie een overzicht van de fijnste prentenboeken van december. Zodat je ook in de vakantie niet zonder vers leesvoer voor je kleuter hoeft te zitten!

Hidde huilt

Niet alleen geschikt voor de kleuter, maar ook voor de peuter of mogelijk oudere broers of zussen. Zelfs voor ouders is dit boek een feest der herkenning. De dagen die gevuld waren met gehuil kan ik me nog scherp voor de geest halen, wellicht nog scherper dan de dagen die zich kabbelend en met gebrabbel vulden.

Goed, in dit fijne kartonboekje is Hidde de hoofdpersoon en hij huilt. Niet even, nee, de hele dag door. Hij huilt als papa naar zijn werk gaat, als zijn klasgenootje over de pop heenrijdt, als hij zijn bord moet leegeten van de juf en dat is alleen nog maar de ochtend. Ook de rest van de dag vult zich met eindeloze tranen om van alles en nog wat. De ouders van Hidde gaan rustig door met hun dagelijkse taken, maar soms zie je ze ietwat vertwijfeld kijken (of zou dat eigen invulling zijn?). Is er dan niets dat het wenen kan stoppen? Zeker wel en de oplossing komt uit onverwachte hoek.

‘Hidde huilt’ is een vertederend verhaal dat laat zien hoe belangrijk grote broers wel niet zijn. Een fijn boekje om meerdere keren na elkaar uit voor te lezen en indien nodig het kind af te leiden van mogelijk te plengen tranen.

• Schrijver en illustrator: Sara Gimbergsson
• Vertaler: Edward van de Vendel
• Uitgeverij: Tiptoe Print

Ik zag een kikker

Hier thuis zit onze kleuter in zijn rijmfase. Ook de woorden die niet bestaan worden stevig ingezet tijdens het rijmspel. Daarnaast is het opzienbarend om te horen hoeveel woorden op poep rijmen. De kleuter is zeer inventief, dat kunnen we wel zeggen. Daarom was het boek ‘Ik zag een kikker’ hier thuis gelijk een hit. Want hoe ver denk je dat je komt met rijmen bij het woord prikkende? Niet gelijk naar het rijmwoordenboek gaan nu. Dat is streng verboden! Wat je wel kunt doen is dit prentenboek lezen, dan kom je er vanzelf achter.

De kikker in het boek ziet een taart en het kost hem moeite van de taart af te blijven. Dat doet hij dan ook niet. Mooi aan het verhaal is de kracht van herhaling. Op iedere pagina wordt het oude herhaald en wordt er tevens iets nieuws aan toegevoegd. Die herhaling, de rijmwoorden en de ondeugende kikker zijn een bron voor vermaak voor kleuters en voor ouders. Pas alleen wel op voor versprekingen. Dat gaat makkelijk met dit verhaal. Dan heb ik het nog niet eens gehad over de kleurrijke illustraties. De taarten zien er zo lekker uit dat ik er net als die kikker wel een hap (of meer) van zou willen nemen.

• Schrijver: Cindy Pieters
• Illustrator: Berber van den Brink
• Uitgeverij: Luitingh Sijthoff

De bril van Beer

Ik ben gelukkig nog niet op de leeftijd dat ik de hele dag moet zoeken naar mijn bril, maar heb hem wel keihard nodig om in de ochtend de weg naar mijn lenzen te vinden. Zonder extra paar ogen loop ik overal tegenaan en herken ik mijn eigen kinderen mogelijk niet eens.

Zo is het ook bij ‘De bril van Beer’: een vrolijk prentenboek waarin Beer zijn bril niet kan vinden. Al op het omslag krijgt de jonge lezer te zien waar het voorwerp gebleven is: op zijn hoofd. Dat zal vast herkenning oproepen bij heel wat kinderen. Sommige opa’s en oma’s lopen immers ook wel eens verstrooid rond al zoekend naar hun bril, terwijl deze fier op hun hoofd staat. Beer besluit naar Giraf te gaan om te kijken of zijn bril misschien daar is en komt onderweg allemaal nieuwe dieren tegen die hij nooit eerder gezien heeft. Dat is vreemd! Hilarisch is het stuk waarin Giraf de bril van Beers hoofd pakt en Beer nog steeds niet snapt waar hij nu precies was. De blik van Giraf spreekt boekdelen: dit was vast niet de eerste keer.

‘De bril van Beer’ is fijn, zorgeloos en grappig. Zoals altijd zijn de illustraties van Leo Timmers om van te smullen. En wat is het prettig dat hij voor de jongste kijkers de pas ontdekte dieren nog even door Beers ogen laat zien, zodat ook voor hen de puzzelstukjes op hun plek vallen.

• Schrijver en illustrator: Leo Timmers
• Uitgeverij: Querido

Thuis

Een nieuw prentenboek van Mark Janssen is gegarandeerd je ogen uitkijken. Al eerder illustreerde hij de tekstloze prentenboeken ‘Stop! Monsters!’ en ‘Eiland’ en nu mag er nog een toegevoegd worden aan dit rijtje. Ik denk zomaar dat ik ‘Thuis’ het meest indrukwekkend vind. Ava vindt het ruimtewezen Moon en leidt hem samen met haar bijzonder schattige hondje Wolfie rond. Moon lijkt het allemaal prachtig te vinden, maar toch keert hij plotseling terug naar zijn eigen planeet. Dit tot groot verdriet van Ava. De vraag is echter of het afscheid voor altijd is.

Alhoewel het stigma kan bestaan dat buitenaardse wezens angstaanjagend zijn (met uitzondering van E.T.) gaat die pet hier niet op: Moons ogen zijn de vriendelijkste van de hele Melkweg en je sluit hem gelijk in je hart. Zo’n vriend zou ik de wereld ook wel willen laten zien. En dan niet te donkere wereld waar wij met regelmaat mee te maken hebben, maar de kleurrijke en vriendelijke wereld waarin Ava zich begeeft. Ze beweegt zich vrij in een land waar alles mogelijk is. Zelfs de krokodillen met hun grote bekken en de vogels met hun gigantische snavels jagen geen angst aan. Het is een wereld waarin je volledig kunt verdwijnen.

Alhoewel ik houd van tekst in prentenboeken, heb ik die hier geen seconde gemist. De illustraties spreken voor zich.

• Illustrator: Mark Janssen
• Uitgeverij: Lemniscaat