Als ik me in een grote groep mensen bevind, voel ik me nooit helemaal op mijn plek. Ik vind het makkelijker om alleen of samen met iemand te zijn, omdat er dan meer ruimte is om mezelf te zijn, omdat er geen conventies zijn. Als ik echter een grote groep mensen zie en ik ben er niet bij, kan ik daar soms ook jaloers op zijn. Dat die mensen allemaal zo goed lijken te passen bij elkaar, zo ontspannen zijn en ik daar geen deel van uitmaak.

Boeken over eenzaamheid hebben me dan ook altijd bijzonder aangesproken, ook vanwege een bepaalde vorm van melancholie die daaruit naar voren komt. Een boek zoals ‘De thuiskomst’ van Anna Enquist heeft om die reden een onuitwisbare indruk op me gemaakt. Het gemis en de eenzaamheid van de hoofdpersoon spat van de pagina’s af.

Ook in het boek ‘De schildpad en ik’ is de eenzaamheid van de hoofdpersoon op sommige momenten goed voelbaar. Een opa vertelt aan zijn kleinzoon het verhaal van hem en zijn schildpad. Die schildpad kreeg hij toen hij al heel jong was, maar naarmate hij ouder wordt, wordt zijn schildpad groter en daardoor ook een steeds groter probleem. Opa moet iets doen om het probleem op te lossen, maar dat is nog helemaal niet makkelijk.

Het is ongelooflijk hoe een verhaal als dit zoveel emoties kan laten zien en laten voelen en tegelijkertijd toch zo ingetogen en verfijnd is. Ieder woord en iedere zin is raak en de illustraties zijn al even krachtig als de tekst is. Heel duidelijk is te voelen dat de hoofdpersoon zich niet thuis voelt op de plek waar zijn thuis zou moeten zijn. Uiteindelijk is hij zelfs bereid schildpad op te geven om erbij te horen. Maar ook dat blijkt niet te werken.

‘Schildpad en ik’ is op meerdere manieren te interpreteren. Voor mij staat schildpad voor een stuk van jezelf, dat stuk dat je soms probeert op te geven om ergens bij te kunnen horen. Maar iets wat van jezelf is, dat zo authentiek is opgeven, kan niet. Gelukkig vindt de hoofdpersoon iemand die ten volle van hem gaat houden, samen mét schildpad. En ook die onvoorwaardelijke liefde wordt wederom met zoveel gevoel beschreven en getoond dat direct duidelijk wordt hoe sterk hun liefde is. Je voelt het, het kan je niet onaangeraakt laten.

Marit Tornqvist heeft een magnifiek verhaal op papier weten te zetten. En alhoewel dit verhaal niet automatisch makkelijk is voor kinderen, kan het ze zeker iets meegeven. Het maakt niet uit wie je bent of waar je vandaan komt: zorg ervoor dat je dat authentieke weet te behouden want dat maakt jou jou en daarom zo bijzonder uniek.