Voor de nieuwe maan
Voordat ik een recensie schrijf, kan het zomaar voorkomen dat ik er lang over na moet denken wat ik precies wil schrijven. Soms schiet er al tijdens het lezen een verhaal in me naar boven dat ik wil gebruiken, maar nog vaker ben ik er langere tijd over aan het mijmeren. Tussen mijn dagelijkse bezigheden in, ben ik dan in gedachten in het boek, in het verhaal om te zien wat er ontstaat.
Het is maar een klein stukje dat ik schrijf en ik kan me dan ook niet voorstellen hoe impactvol het moet zijn als je een heel boek schrijft over een wereld die je zelf helemaal hebt bedacht. Hoeveel momenten zit je dan wel niet in je hoofd en ben je in gedachten alleen maar bezig met dat verhaal dat je zo graag aan anderen wilt vertellen? En ook: wat is het toch ontzettend knap dat je een hele wereld weet neer te zetten waar anderen in kunnen verdwalen.
Die verwondering voelde ik ook bij het lezen van ‘Voor de nieuwe maan’, waarin Bores, samen met zijn ouders en zijn hond Vrijdag, een gelukkig leven leidt op het eiland Ark. Zijn ouders hebben dat eiland zelf gebouwd om zo veilig te zijn voor de Landrotten die op het Vasteland wonen. Op een dag echter, verandert alles. Bores krijgt een zusje, Maan, van het Vasteland en hij vindt dat maar helemaal niets. Iedere dag wenst hij dat Maan weer verdwijnt en dat alles weer wordt zoals het was. Maar op het moment dat Maan daadwerkelijk verdwijnt, is niet alleen zij verdwenen maar ook zijn beste vriend Vrijdag. Bores zet alles op alles om Vrijdag en toch ook Maan terug te vinden. Hij gaat er zelfs voor naar het Vasteland waar hij zomaar die gevaarlijke Landrotten tegen het lijf kan lopen.
Wat ik zo mooi vond aan dit boek was hoe Tine Lefevbre bladzijde voor bladzijde een wereld voor me wist te ontvouwen waarin het telkens iets meer afweek van de wereld zoals ik die ken. Je krijgt niet alle informatie gelijk cadeau en dat zorgt ervoor dat je telkens opnieuw verrast wordt door de gebeurtenissen die plaatsvinden. Heb je in het begin het idee dat de wereld van Bores ook jouw wereld zou kunnen zijn, naarmate het verhaal vordert wordt het steeds fantasierijker. Het maakte dat je langzaam groeide in de wereld van Bores en in alle avonturen die hij meemaakte.
Bores stijgt boven zichzelf uit. Bores is gevoelig, een denker en een tobber. Dat wordt nog maar eens duidelijk gemaakt door het bultje dat hij op zijn rug heeft. Daarin zitten zijn zorgen verstopt. Of zoals er ergens in het boek staat: zijn zorgen wonen in een bultje op zijn rug. Maar de liefde voor zijn beste vriend, Vrijdag, is zo groot dat hij al zijn angsten overboord zet (letterlijk) en besluit om naar hem op zoek te gaan. Het trof mij: een jongetje dat zoveel zo ontzettend spannend vindt, besluit om tóch op zoektocht te gaan, ook al weet hij niet wat hij gaat tegenkomen. Zo zaten er door het boek heen heel wat fragmenten die iets bij me losmaakten.
Een ervan is het moment waarop Bores en Maan een aanvaring met elkaar hebben in de vlindertuin. Bores kan Maan op geen enkele manier verdragen en gunt haar helemaal niets. Het laat een niet zo sympathieke kant zien van Bores, waar ik tegelijkertijd ook begrip voor kan opbrengen: stel je voor dat er zomaar iemand bijkomt, terwijl je daar zelf niet om hebt gevraagd.
Evengoed is Bores keihard voor Maan en het resulteert er uiteindelijk in dat een dierbaar voorwerp van Bores aan stukken wordt geslagen. De situatie die daarop volgt voelt zwaar en benauwend. De prachtige illustratie van Bores en Maan die met hun ruggen naar elkaar toe staan, volledig gevangen in hun eigen emoties is prachtig en maakt het geheel nog indrukwekkender.
Een ander stuk dat indruk op me maakte is de volgende: Bores is bij een oude vrouw, Beppe, in huis en Bores ziet de situatie even niet meer zitten. Beppe spreekt hem liefdevol toe over de angst die hij voelt. Ze zegt het als volgt:
‘Ach, Bores. Recht je rug. Leef in de wolken. Zorgen moeten kunnen vliegen. Je zult zien dat als ze na een vlucht bij je terugkeren, ze al een heel pak minder wegen.’
Ik denk dat ik dit een van de meest wijze lessen ooit vind. En alhoewel mijn zorgen ook vaak in een bultje op mijn rug wonen, zijn dit woorden die ik in mijn hoofd wil prenten om ze op die moeilijke momenten uit te kunnen spreken.
‘Voor de nieuwe maan’ is spannend, gevoelig en ontroerend en bevat bovendien prachtige taal en mooie illustraties. Het is het kinderboekendebuut van Tine Lefebvre en ik ben blij dat ik het gelezen heb. Het is een ode aan het blijven geloven in het goede en het vooral niet opgeven, hoe spannend je dingen soms ook vindt.
Schrijver: Tine Lefebvre
Illustratoren: Jacques & Lise
Uitgever: Pelckmans
Aantal blz: 247