Tijdens mijn studie Nederlands lazen we soms boeken waarvan het niet altijd duidelijk was wat de boodschap van de schrijver was. Daar hadden die schrijvers trouwens geen enkel probleem mee: zij vonden het aan de lezer om er zelf uit te halen wat ze eruit wilden halen. Over de inhoud van hun boek deden zij geen uitspraken. Ik werd daar altijd wat opstandig van. Mijns inziens is het onmogelijk om een boek te schrijven, zonder zelf na te denken over die boodschap: je hebt een stem en die gebruik je ergens voor, zélfs als je zegt dat het niet zo is. Gelukkig is dit bij kinderboeken niet aan de orde: over het algemeen wordt het snel duidelijk wat er precies speelt en wat de schrijver over wil brengen.

Zo ook bij het nieuwste werk van Pim Lammers. In een interview in Het Parool zegt hij: ‘‘Wegloopdagen’ gaat over vriendschap, elkaar helpen en over dat je nooit alleen bent op de wereld. Er zijn altijd mensen die van je houden en op wie je terug kunt vallen. Ik wil laten zien dat veranderingen niet alleen maar erg hoeven te zijn.’

Daar is geen woord Frans bij en dat is exact wat duidelijk wordt tijdens en na het lezen van Lammers’ eerste 10+-werk. In dit boek maken we kennis met Luca, wiens vaders steeds vaker ruzie maken. Hij is bang dat ze gaan scheiden en ziet nog maar één oplossing: weglopen. Dan maken zijn vaders zich vast zo druk om Luca, dat ze helemaal vergeten dat ze willen scheiden. In zijn hoofd is het een duidelijk plan, maar de uitvoering ervan is nog niet zo makkelijk. Gelukkig komt hij Imane tegen, die hem wel kan helpen.

‘Wegloopdagen’ is een lief en grappig boek waarin de kwetsbare Luca heel wat wijze lessen leert. Ik genoot met name van de passages in het bejaardenhuis waar Luca en Imane op bezoek gaan bij de opa van Imane. De oudjes in het rusthuis hebben een fijne rol toebedeeld gekregen die met regelmaat een glimlach ontlokte en in sommige gevallen zelfs een schaterlach. De opa van Imane lijkt een oude knorrepot te zijn, maar dat komt vooral omdat hij zo ongelukkig is op zijn nieuwe plek. Daar weten Luca en Imane wel een oplossing voor, maar dat is niet geheel zonder risico.

Dit boek is er niet zo eentje waardoor je alleen maar in superlatieven kan spreken. Het heeft geen taal die je omverblaast of passages die je de rest van je leven bijblijven en toch is dit een klein pareltje. Dat komt denk ik doordat het voor veel kinderen een herkenbaar verhaal zal zijn: de onmacht die je kan voelen omdat volwassenen beslissingen nemen, zonder dat jij daar maar enige inbreng in hebt. Het kind heeft een visie, een stem, maar daar wordt in dit geval niet naar geluisterd, terwijl het dat zo graag wil laten horen. Die stem van dat kind heeft Lammers weten te vangen in dit boek en dat zorgt ervoor dat kinderen zullen genieten van het verhaal van Luca en Imane: hoofdpersonen die voor herkenning zullen zorgen.

Schrijver: Pim Lammers
Illustrator: Sophie Pluim
Uitgeverij: Querido