Recensie Atalante Barbara Jurgens Pyhai Moon
10+ Boeken Dagopening Geloven in jezelf Hervertelling Landen / reizen Liefde

Atalante

Jarenlang hadden we het zo gedaan: mijn lief werkte fulltime en ik niet. Een overblijfsel uit de periode dat ik studeerde naast mijn werk en we tijdens die periode ook ouders werden. Maar wat ontstaat uit gewoonte is niet altijd de beste optie. Ik vond het lastig zo vaak thuis te zijn en wilde ontzettend graag meer werken.

Na verloop van tijd gingen we nadenken hoe het anders kon en het bleek dat het mogelijk was: ik meer werken en mijn lief minder. We draaiden de rollen om en waren er trots op dat we het op die manier invulden. De reacties van buitenaf, echter, waren wisselend. Mijn lief werd gek aangekeken dat hij vaker bij de kinderen was en meer ging doen in het huishouden en aan mij werd gevraagd wie er dan voor de kinderen zou zorgen. Het zorgde voor een vreemde bijsmaak, terwijl we juist zelf zo ontzettend tevreden waren.

Hieraan moest ik denken toen ik het boek ‘Atalante’ las, een Griekse mythe die schrijver Barbara Jurgens opnieuw vertelt. Atalante wordt als baby te vondeling gelegd in het bos, maar niemand weet door wie. Gelukkig wordt ze liefdevol opgevangen door jagers die haar van jongs af aan het vak leren. Atalante blijkt voor de jacht in de wieg te zijn gelegd en is sterker dan welke man dan ook. De godin van de jacht, Artemis, beschermt haar en Atalante is vastbesloten een ware held te worden.

Helaas neemt geen enkele man haar serieus, enkel om het feit dat ze een meisje is. Atalante trekt zich er niets van aan en gaat samen met haar raaf Socrates op reis om zichzelf te bewijzen als held én om haar familie te vinden.

Bestond er in de tijd van Atalante de term ‘een glazen plafond’, dan was Atalante daar keihard tegenaan gerend. Op geen enkele manier krijgt ze de eer toebedeeld die ze daadwerkelijk verdient en bijna geen enkele man ziet haar voor vol aan. En dan is er ook nog de godin Aphrodite die zo haar eigen agenda heeft waarin Atalante een belangrijke rol inneemt. De thema’s die in ‘Atalante’ worden behandeld zijn ook nu nog relevant en dat maakt het verhaal nog aansprekender dan het al is.

Het boek heeft vaart en verveelt dan ook geen moment. De mopperende godin Artemis, de strijd tussen haar en Aphrodite, twee godinnen die verschillen als dag en nacht, de wanhopige zoektocht van Atalante die niets liever wil dan een van de mannen zijn en dat denkt te bereiken door heldendaden te verrichten en tot slot nog die ontzettend lieve raaf Socrates die wellicht geen echte stem heeft, maar toch van zich laat horen. Het is allemaal zo fijn om te lezen. Waar ik nog meer van genoot? Van de krekels die aan het einde van ieder hoofdstuk een samenvatting geven van hetgeen gebeurd is en in sommige gevallen al een stiekeme vooruitwijzing geven.

Helaas is ook in 2024 onze wereld nog oneerlijk verdeeld, waaronder de verdeling tussen man en vrouw. Te veel mannen (excuses voor mogelijk generaliseren) overschreeuwen zichzelf en te veel vrouwen laten zich op een te lage plek wegzetten. ‘Atalante’ laat op een humoristische en lichte wijze aan de jongste lezers al zien hoe het anders kan: meisjes mogen voor zichzelf opkomen en gelukkig zijn er zeker ook mannen die daar wel op een normale manier mee om kunnen gaan. Jurgens heeft van een mythe een prachtig maatschappelijk relevant verhaal weten te maken, zonder belerend over te komen.


Schrijver: Barbara Jurgens
Illustrator: Pyhai
Uitgeverij: Moon


2 gedachten over “Atalante

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *