Met mijn moeder heb ik het wel eens over ouder worden en accepteren dat het leven zelf op een gegeven moment ook klaar is. Dat je daar, naarmate je ouder wordt, niet meer bang voor bent, maar kunt terugkijken op je leven en kunt zeggen dat het goed is geweest. Daar ben je niet zomaar, volgens mijn moeder, maar je werkt er wel langzamerhand naar toe. Als 38-jarige kan ik me daar nog niets bij voorstellen.

De gesprekken tussen ons starten vanuit angst bij mij: angst voor het einde, een moment waar ik nog niet over na wil denken, maar wat onvermijdelijk toch gebeurt. Er is hier namelijk zoveel, op deze plek, op dit moment. Mijn opgroeiende kinderen bijvoorbeeld: ik geniet nu van ze (meestal), maar ben tevens zo benieuwd naar hoe ze verder groot gaan worden. Ik wil daar onderdeel van zijn, ieder moment mee kunnen pakken. Maar ook het leven met mijn lief is me nog zeer dierbaar en daar wil ik nog jarenlang van genieten. Ik sta volop in het leven en over het algemeen geniet ik daarvan, nog zoveel dat ik er absoluut niet klaar voor ben om afscheid van te nemen.

Daarom begreep ik Adem wellicht ook zo goed. Adem staat nog aan het begin van zijn leven, nee, nog niet eens dat: het is mogelijk dat zijn leven ooit zal beginnen, maar net zo goed begint het nooit. Wellicht behoeft dat enige uitleg. In ‘De jongen die van de wereld hield’ leren we Adem kennen en hij ziet de potentie tot leven. Zijn mogelijke ouders ontmoeten elkaar, maar verliezen elkaar weer uit het oog. Dat zou zomaar catastrofale gevolgen kunnen hebben voor Adem. Als zijn ouders niet bij elkaar komen, zal hij namelijk nooit bestaan. Dat wil hij koste wat kost voorkomen. Vol vertrouwen begint Adem aan een reis om zijn ouders bij elkaar te krijgen, zodat hij kan genieten van alles wat het leven hem ooit kan gaan brengen.

Eerlijk gezegd kende ik Tjibbe Veldkamp alleen van zijn werk voor jongere lezers, maar dit boek maakt nieuwsgierig naar meer van zijn verhalen voor deze doelgroep. Adem, wiens naam zo goed past bij dit verhaal, sprankelt vanaf de eerste pagina en ik hoopte met heel mijn hart mee dat het hem zou lukken zijn ouders bij elkaar te brengen. Dat Zdenka, Adems moeder, hem in eerste instantie niet vertrouwt, nam ik haar bijna kwalijk. Kijkend naar de feiten, is het eigenlijk heel logisch. Een wat oudere jongen die jou, vanuit het niets, komt vertellen dat jij zijn moeder bent, wie zou dat wel geloven? En toch… hoe durft ze!

Zdenka werkt bij de politie en volgt alle regels strikt op. Adems vader, Vaclav, is van een heel ander slag. Hij neemt Adem onder zijn hoede, alhoewel hij de jongen ook niet gelooft. Vaclav is een rebel, neemt het niet te nauw met de regels en durft risico’s te nemen. Alhoewel Zdenka en Vaclav hun hart aan elkaar verliezen bij hun eerste ontmoeting blijkt het vervolg veel minder vanzelfsprekend te zijn.

In een prachtige sfeer met een bijpassend decor weet Tjibbe Veldkamp dit verhaal zo te construeren dat je tijdens het lezen constant op het puntje van je stoel zit. Ergens in het boek zegt Vaclav tegen Adem: ‘Ik zei toch dat woorden konden toveren?’ Ik heb een hoekje bij die pagina gemaakt, omdat ik dacht: dat moet ik onthouden, want dat is precies wat Veldkamp doet in dit verhaal.

Niet alleen de schrijver betovert, ook Mark Janssen wist me mee te nemen door middel van zijn sprookjesachtige illustraties. Niet alleen het omslag is schitterend, ook zijn werk in het boek zelf is een lust voor het oog. Dat de illustraties niet in kleur zijn, is geheel logisch en past helemaal bij het verhaal. Leuk is de herhaling van een zin uit de lopende tekst onder de tekening. Het geeft het geheel nog wat extra cachet.

‘De jongen die van de wereld hield’ zorgde ervoor dat ik nog wat meer van de wereld ging houden. Bijna zou ik net als Adem weer helemaal aan het begin willen staan om onverschrokken en zonder enige angst het leven te kunnen leven.

Schrijver: Tjibbe Veldkamp
Illustrator: Mark Janssen
Uitgeverij: Querido