Ik denk niet dat een baan in de horeca voor mij weggelegd is. Ik ben niet zo handig, struikel nogal makkelijk en laat ook zonder er enige moeite voor te doen dingen uit mijn handen vallen. Daarnaast ben ik niet het type dat echt goed zou kunnen omgaan met moeilijke klanten. Krijg ik te horen dat ik het niet goed zou doen (als ik wéér eens een glas rode wijn over iemands overhemd heb gemorst), dan zou ik waarschijnlijk aan de tafel zelf al in tranen uitbarsten en er vervolgens ’s nachts van wakker liggen. Nee, werken in een restaurant laat ik met liefde aan anderen over.

Ik weet alleen niet of ik de ober uit ‘De ober en de pinguïn’ wel zo aardig zou vinden als ik een hapje in zijn restaurant zou eten. Hij is echt zo’n ouderwetse ober, zo eentje die met een servet over zijn pols het eten serveert en bij wie de lachjes nogal schaars zijn. Zo kom ik ze niet vaak meer tegen. Deze strenge meneer krijgt een pinguïn op bezoek in zijn eetgelegenheid, maar daar zit hij écht niet op te wachten. Op meerdere manieren probeert hij van het beestje af te komen. De pinguïn echter, laat zich niets vertellen en zet dapper door, net zolang tot hij een tafel en een menukaart weet te bemachtigen.

Na het binnenhalen van die menukaart volgt misschien wel mijn favoriete hoofdstuk uit dit boek. Ober wacht ongeduldig en geeft pinguïn amper tijd om na te denken. Ook hier trekt de vogel zich niets van aan. Na het zorgvuldig bestuderen van de kaart, weet hij precies wat hij wil bestellen en dicteert zijn ietwat eenzijdige wensen aan de ober die deze met enige verbazing en ergernis in ontvangst neemt. Toch groeit er langzaamaan iets tussen de beide zwart-wit geklede personages. Het ‘vriend’ dat de pinguïn met regelmaat uit naar de ober wordt steeds minder vijandig ontvangen en langzamerhand smelt het ijs, wat in dit geval een goede ontwikkeling is.

Wat geniet ik van de communicatie tussen deze twee personages. Het is scherp en tegelijkertijd humoristisch. Was ik pinguïn geweest, dan was ik onder tafel gedoken zodra ober voorbijliep, maar gelukkig laat het dier zich niet ringeloren. In dit geval levert dat namelijk een prachtig verhaal en een prachtige vriendschap op.

Soms sluit de tekenstijl van een illustrator naadloos aan op het geschreven werk. Dat is ook het geval bij dit verhaal. Het werk van Jan Jutte is net zo eigenwijs als dat van Joukje Akveld en dat maakt dit boek tot een geslaagd en gelaagd werk waaruit ik met veel plezier lees en voorlees. Dit boek en deze samenwerking smaakt naar meer!

Schrijver: Joukje Akveld
Illustrator: Jan Jutte
Uitgeverij: Lannoo

Lees ook:

Maksie