Deze week zou mijn vader 78 jaar zijn geworden. Helaas heeft hij dat niet mogen halen. 59 is hij geworden, een paar dagen na zijn verjaardag overleed hij. Na zijn sterven leefde ik een heel leven. Ik rondde meerdere opleidingen af, kocht en verkocht huizen en kreeg drie fantastische kinderen. Ik kan me eerlijk gezegd niet meer voorstellen dat hij er nog zou zijn en dit allemaal zou meemaken. Mijn vader wordt gemist, maar een leven met hem zou niet meer in te denken zijn.

Krampt mijn hart nog samen als ik aan hem denk? Word ik met regelmaat nog overmand door verdriet? Nee, zeker niet. Wat nog aanwezig is, is een weemoedig gevoel van missen, van zo nu en dan denken: dit had ik hem graag willen laten zien. Met liefde denk ik terug aan zijn rare fratsen, de momenten waarop we botsten met elkaar, maar ook de fijne momenten die we samen hadden en die ik koester: samen winkelen, samen stiekem oefenen met autorijden nog voor ik mijn rijbewijs had, samen schaatsen of samen kijken naar het schaatsen op televisie.

Er zijn boeken die me geholpen hebben, later pas, bij het verwerken van zijn verlies. Dat was bijvoorbeeld ‘Briefjes voor Pelle’ waarbij de tranen me over de wangen liepen toen Pelle al die briefjes van zijn vader kreeg. Een vreemde mengeling van ontroering en lichte jaloezie voor dat jonge jongetje dat toch op die manier nog contact met zijn vader had.

Daarna ‘Zeven minuten voor middernacht’ waarin ik zo meeleefde met de hoofdpersoon die in dit geval zijn moeder moest gaan missen. Letterlijk doodziek is ze en hij weet dat ze gaat, ook al zegt iedereen anders. De worsteling die hij voelt terwijl ze nog leeft is zo herkenbaar. Het greep me bij de keel en luchtte me tegelijkertijd op: deze gevoelens, hoe zwaar ze ook zijn, zijn niet alleen voor mij.

De bundel ‘Papa, ik mis je’ liet me inzien dat ik al voorbij die laatste fase van rouwverwerking ben. Er is berusting: dit is hoe het leven is gegaan en dat leven is nu, en terwijl ik dat schrijf schrik ik ervan, al bijna de helft ervan zonder mijn vader. Ik was 20 toen hij ging en volgende zomer word ik 40.

Mensen zijn maar wispelturig. Vorige maand schreef ik nog dat ik even geen boeken wilde lezen waarin het thema verlies een grote rol speelde en nu heb ik toch mijn stapel biebboeken erbij gepakt en ben ik van plan drie boeken binnen datzelfde thema achter elkaar te lezen. De zwaarte is er weer wat af, gelukkig maar. Ik ben benieuwd op welke manier ik herkenning vind in de verhalen.

Gisteren heb ik mijn vader herdacht door mijn kinderen weer eens wat verhalen te vertellen over hun opa die ze nooit gekend hebben. Wat er ook voorbijgaat, de verhalen blijven en die zal ik aan hen door blijven geven.