Onlangs keek ik naar de serie ‘Kaos’ op Netflix. Het was weer eens een serie waarvan ik niet kon wachten om hem ’s avonds te mogen kijken. In deze serie wordt een Griekse mythe vertaald naar ons hedendaagse leven. Opeens wordt duidelijk hoe de wereld eruit zou kunnen zien als de Griekse goden er nu nog geweest waren. Het was fascinerend om te zien. Wat me vooral zo aanspreekt aan de Griekse verhalen van vroeger is dat randje waarop gebalanceerd wordt. De goden zijn asociaal, grof en maken keuzes die verstrekkende gevolgen hebben, enkel in hun eigen belang. Het bijzondere was om te bedenken dat heel wat van die goden niet zouden misstaan in onze huidige maatschappij, een ietwat pijnlijke en confronterende gedachte.

In het boek ‘Over goden en mensen’ lezen we ook over de goden van weleer. Vooral Zeus speelt een prominente rol in deze hervertelling van Daan Remmerts de Vries. Ook zijn vrouw Hera, zijn zoon Hermes, zijn broer Hades en diens vrouw Persephone maken hun opwachting. Maar deze bundel draait niet alleen maar om de goden, ook de mensen spelen een rol in deze bundel. En net als de goden komen ze er niet altijd even kleurrijk vanaf. Ook mensen kunnen namelijk hebberig, egoïstisch en hooghartig zijn. Daar zijn niet altijd goden voor nodig.

Alleen de voorkant van dit imposante boek is al een lust voor het oog en dan hebben we het nog niet gehad over de binnenkant. Over de verhalen heb ik het straks, eerst wil ik de illustraties van Douwe Dijkstra benoemen. Wat ben ik onder de indruk van de paginavullende afbeeldingen die door het hele boek terug te vinden zijn. Dijkstra maakt indruk met prachtige kleuren en prenten met veel oog voor detail. De emoties die goden en mensen doormaken zijn ook zonder de verhalen te lezen perfect af te lezen van hun gezichten. Van deze illustraties kan ik geen genoeg krijgen.

En dan die verhalen. Zoals altijd schrijft Daan Remmerts de Vries adrem en met humor. De goden zijn niet op hun mondje gevallen en sommige van hen vloeken als een ketter. Dat kan als aanstootgevend worden ervaren en het is de vraag of dat bij iedereen aanslaat. Ik persoonlijk heb daar wat minder moeite mee. Het past voor mij bij dat randje waar ik eerder over sprak. Het laat zien dat de goden daadwerkelijk hun eigen plan trekken en zich niets van wie dan ook aantrekken.

Mijn favoriete verhalen in deze bundel waren die van Orpheus en Eurydice die elkaar eindelijk weer vinden in de dood, en het verhaal van Atalanta, die sterker is dan een beer en die zich niets laat vertellen. Maar ook heb ik genoten van de verhalen over Tantalos en Sisyphos die dachten de goden te slim af te kunnen zijn, maar die van een koude kermis thuiskwamen. Mooi is dat Remmerts de Vries door de verhalen heen verbindingen weet te leggen en op die manier de mythen met elkaar verbindt.

De vraag die ik mij altijd stel als ik de Griekse mythen lees, is waarom er eigenlijk nooit meer mensen geloven in de Griekse goden. Is er ooit wel in geloofd of zijn het altijd ‘alleen maar’ mythen geweest? Daan Remmerts de Vries geeft antwoord op deze vraag, achterin het boek. Het is een uitleg die ik maar wat graag zou willen geloven. Door ons lichaam stroomt nog steeds het bloed van de goden en dat zorgt ervoor dat er nog herinneringen zijn aan die tijd van toen. Ergens hoop ik dan toch dat er wat bloed van Apollo door mij heen stroomt.  

Schrijver: Daan Remmerts de Vries
Illustrator: Douwe Dijkstra
Uitgeverij: Lannoo

Lees ook:

Onderweg

Atalante